Norðurljósið - 01.01.1982, Blaðsíða 14

14
NORÐURLJÓSIÐ
Ofdrykkjumaðurinn
Krossinn sigraði ofdrykkju hans
Eitthvað sérstakt hlýtur að gerast í kvöld. Andlega baráttan
hefur verið svo hörð. Predikarar tveir voru að tala saman.
Söfnuðurinn var lítill, en vakningar vindar höfðu blásið um
hann, og það um nokkurra vikna skeið. Mennirnir komu á
hverju kvöldi, er haldin var samkoma, með eftirvænting og
spennu. Hún virtist þó í kvöld vera meiri en venjulega. A
öðrum mannanna hvíldi sú ábyrgð, að hann stjórnaði
samkomunum. Hann var dálítið óstyrkur á taugum, fannst
honum. Gott er, að í kvöld er söngs- og hljóðfæraleiks
samkoma, svo að ekki þarf að halda nokkra sérstaka ræðu,
mælti Olsen, er var samstarfsmaður hins. Við syngjum svo vel
sem við getum, og þú hefur eitthvað að flytja inn á milli.
Jú, ég hef eitthvað stutt, sem má skjóta inn í á milli sálma.
Salurinn, er samkomumar voru haldnar í, var troðfullur af
fólki. Þarna voru gamlir mótsgestir. Einnig voru þar margir,
sem predikarinn gat ekki munað eftir, að þeir hefðu komið
áður. Nokkra þekkti hann aftur, sem verið höfðu á fjölsóttum
samkomum og við skírnir. Auðvitað hafa þeir komið aftur til að
hlusta á sönginn. En söngurinn er snar þáttur í vakningar-
starfi.
Presturinn, er Kvist hét, kom þá auga á mann, er hann hafði
nokkrum sinnum séð á samkomunum. Alkunnur var hann
vegna drykkjuskapar og villimennsku. Móðir hans heyrði til
söfnuðinum og var vön að bera hann fram sem bænarefni. Gat
það verið, að Halldór væri þarna af tilviljun? Hafði innri þörf
knúið hann? Hvort sem heldur var, varð hann að frelsast í
kvöld. Svo mikið hafði verið beðið fyrir honum. Kvist minntist
lélegs orðstírs hans. Við sjálft lá eitt andartak, að trúin á það
mundi bresta. Hann skammaðist sín í raun og veru. Væri
Halldór fús til að sleppa öllu, var Drottinn máttugur til að leysa
hann. Það vissi Kvist af reynslu. Á kvöldi nokkru áður hafði
Drottinn frelsað drukkinn mann.
I kvöld verður dýrlegt að syngja, hvíslaði Kvist að Ólsen.
Það verður álíka dýrlegt að vitna.