Norðurljósið - 01.01.1982, Blaðsíða 24

24
NORÐURLJÓSIÐ
inu. í sex daga grét hún og horaðist mikið. Þá, er hún var á bæn,
sagði Drottinn henni, að Jón mundi ná sér og geta gengið. A
þeim degi fann faðir Jóns hið sama. Sjálfur var Jón alltaf viss
um lækningu, síðan Guð lyfti honum upp úr læknum. Er
hjúkrunarkonan athugaði hann daglega, muldraði hann: Ég
mun ekki deyja. Ég mun ekki deyja. En nálægt því komst hann.
Eitt sinn, er hann var á landamærum lífs og dauða, sá hann
liðna ævi sem í einum glampa. En er ég kom að afturhvarfi
mínu, sá ég, að gegnumstungin hönd þurrkaði burtu fortíðina.
Þá hryggðist ég af því, sem ég sá. Aðeins það eitt, sem ég hafði
gert fyrir Jesúm, var eftir. Þá sá ég, að englar komu að sækja
mig. En hugsanir um konu mína og smælingja mína héldu mér
frá því að fara.
Jón hafði verið alinn upp í sannkristinni f]ölskyldu. Hann
minnist þess, að hann heyrði eitt sinn sögu af píslarvottum,
sem dóu í ofboðslegum kvölum. Hann gat ekki trúað því, að
þeir gætu þjáðst svo mikið án niðurbrots. Nú veit hann betur.
Drottinn gaf mér meiri kvöl í lengri tíma. Samt gaf hann mér
styrk til að standast hana án þess að æpa.
Þegar Guð er hjá þér, gefur hann þér styrk til að standast þá
mestu kvöl, sem unnt er að hugsa sér. Reyni Guð þig mikillega,
undirbýr hann þig fyrst. Ég var undirbúinn.
Læknar vildu taka af Jóni fótleggina, því að það er staðreynd,
að hold getur ekki komið aftur þar, sem því hefur verið eytt.
Furðulega staðreyndin er sú, að komið er nýtt hold á fótleggi
Jóns. Komin eru hár á það. . . . Þetta er staðreynd, sem þekkist
ekki í lækninga-sögunni, segja læknar hans. Nú gengur Jón um
allt. Vandamálið hans eina er það, að hann sleit sundur sin í
sjúkrahúsinu, af því að illa var bundið um.
Læknarnir segja, að þetta, sem vex, hljóti að vera
krabbamein! Ég segi, að það sé þá krabbamein, sem gerir mig
betri!
Jón ferðast nú um landið og segir söguna sína. Vinir hans
aðstoða hann. Fólk sækir hann heim til að sjá hann.
Aður hafði ég svo lítinn tíma til að starfa fyrir Guð. Nú hef ég
meiri tíma.