Norðurljósið - 01.01.1982, Blaðsíða 148

148
NORÐURLJÓSIÐ
heimsins.“ Og svo í 4. kap. 10. versi: „í þessu er kærleikurinn,
ekki að vér elskuðum Guð, heldur að hann elskaði oss og sendi
son sinn til þess að vera friðþæging fyrir syndir vorar og ekki
einungis fyrir vorar syndir heldur og syndir alls heimsins.“
Þegar ég hafði heyrt þetta ásamt öðru, þá sá ég í raun og veru,
að það var ekki mitt verk, sem frelsaði, og ég gat ekki frelsast
fyrir verk eða neina athöfn, heldur fyrir það, að Guð hafði sent
son sinn til að gefa sitt blóð fyrir mig til syndafyrirgefningar.
Nú ekki nóg með það, heldur sá ég líka, að hann, sem dó fyrir
mig á krossinum, hann lifir hann er upprisinn. Ég gladdist með
postulunum, er sáu hann upprisinn og þreifuðu á honum.
Þetta er nú sagan um afturhvarf mitt, hvernig það byrjaði og
hvernig það fór fram og að ég hætti að lifa í þeim löstum, sem
ég áður lifði í, hvort sem það var nú drykkjuskapur eða eitthvað
annað.
En svo er það, hvenær ég byrjaði að boða Guðs orð. Hið
fyrsta, sem mér dettur í hug er það, að það var 1939 sama árið
og stríðið byrjaði, að ég sneri mér til Drottins. Árið eftir fór
herinn að hef]a ýmsar framkvæmdir hér. Ég var í vinnu eins og
aðrir. Fjöldamargir verkamenn voru í vinnu, sem ég var. Við
komum saman í stórum hermannabragga til þess að drekka
kaffið. Ég var byrjaður að lesa biblíuna og nýja testamenntið.
Ég tók það stundum upp, þegar við vorum að drekka kaffíð. Þá
kom það einu sinni til mín, hvort ég ætti að fara að lesa upphátt
fyrir verkamennina, sem voru í kringum mig. Ég fann, að ég
átti ákaflega bágt með það, var óhneigður fyrir að gera það í
raun og veru, og fannst ég ekki geta það. Ég var að hugsa um
þetta lengi, þar að auki var í vinnunni maður, sem var á móti
trúnni og talaði um það, að þeir, sem væru svona eins og ég,
væru bara hræsnarar. Hann hafði nú þannig pólitískar skoðan-
ir, að þetta væri aðeins til ills og til að draga verkalýðinn frá því
að hugsa um það sem hann þyrfti að hugsa um. Ég fór að hugsa
um, hvað ég ætti nú að gera. Þó fór það svo eins og stendur í
Orðskviðunum: „Eins og járn brýnir járn svo brýnir maður
mann“. Mér fannst þetta verða til þess, að mér þótti skömm að
því að láta hræðslu við þennan mann verða til þess að aftra mér
frá að lesa fyrir verkamennina. Spurði ég þá einu sinni, hvort ég
mætti, eða hvort þeir vildu, að ég læsi úr nýja testamentinu og