Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Blaðsíða 125
Um sýfíln
25
bandinu vegna Ijettúðar manna sinna. Einkum fann hann
þeim það til foráttu, að þeir hefðu kvongast of fljótt eftir
smitunina, og hjelt hann því fastlega fram, að enginn
mætti kvongast fyr en 4—5 árum eftir að sjúkdómurinn
kemur í ljós, og þá að eins, ef sjúklingurinn hefur stöð-
ugt notið góðrar læknishjálpar og kröftugra meðala allan
þennan tíma.
Samkvæmt þessum skýrslum Fourniers læknis og
fjölda annara lækna má því fullyrða, að stúlkur af heldri
stjettum eða borgarastjett verði oftar fyrir því böli að
smitast í hjónabandinu, en mennirnir af konum sínum.
Enn þá eru konur af þessum stjettum, sem betur fer,
siðlátari og skírlífari en karlmennirnir. Pessu til sönnun-
ar og sem sönnun á því, hvílíku böli og óláni sýfílis oft
veldur, vil eg nefna nokkur dæmi af eigin reynslu minni
í smábæ á Jótlandi, nokkru minni en Reykjavík.
Fyrir nokkrum árum leitaði ungur bakari, sem þjáð
ist af alvarlegri nýrnabólgu, ráða til mín. Hann leit ann-
ars hraustlega út, og var hinn mesti myndarmaður. Eftir
nokkurra mánaða legu, sem ekki virtist hjálpa honum
neitt, datt mjer í hug að prófa blóð hans með Wasser-
manns rannsókn, og kom það þá í ljós, að hann hafði
megna sýfílis. Hann var svo lagður inn á sjúkrahús og
lá þar lengi, en þrátt fyrir kröftugar lækningaaðferðir
bæði með kvikasilfri og salvarsani batnaði honum mjög
lítið. Hann varð þunglyndari dag frá degi og iðraðist
mjög ljettúðar sinnar á varnarskylduárunum, er hann
hafði smitast, og nokkrum dögum eftir að hann var út-
skrifaður frá sjúkrahúsinu, drekti hann sjer í höfninni, en
unnusta hans varð vitstola af sorg og harmi.
Fyrir tveimur árum kom skipstjóri til mín, er hafði
sýfílis á öðru stigi veikinnar, mjög megna. Hann hafði
fyrir rúmum tveimur mánuðum verið í höfuðborginni og
hrasað þar. Hann hafði ekki minstu hugmynd um, að