Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Side 97

Um hjiíahald
97
Varla er trúlegt annað en að fólk geti felt sig við þenn-
an tröppugang á vinnutímanum innan þessara taktnarka, ef
það hugsar um ástæðurnar. Þótt tlminn sje nokkuð lang-
ur fyrsta mánuðinn, bæta hinir það upp, og einn mánuður er
þó ekki langur tími úr árinu. Peir hafa sannarlega ekki af
miklu að má, sem standa sig ekki við þetta, ef reglan er góð
innan takmarkanna og unnið sem jafnast, en með vissum
hvíldum. — Mun það vinnulag hollara en að ólmast með
blindum ákafa í einu til þess að koma verkinu af á sem allra
stytstum tíma, eins og sumir kaupamenn gjöra, sem vinna
samningsvinnu, en veija svo öllum hinum tímanum til engrar
nytsemdar.
Hjer á við að minnast á blautar engjar.
Víða þar sem engjar eru blautar, hefur bændum gengið
ver að fá fólk, og er ekki að furða sig á þótt spurningin um
engjarnar sje ein af hinum fyrstu, þegar um vistarráð ókunn-
ugs fólks er að gjöra. — Það er ekki heldur neitt skemtileg
tilhugsun að standa í forarbleytu allan daginn, einkum þegar
líður á sumarið og kalt er orðið í veðri, stundum svo að frýs
til beggja mála. þetta er ilt að þola og getur valdið heilsu-
tjóni.
þar sem þannig er ástatt, þarf húsbóndinn að sjá fólki
sínu fyrir verjum. Eiga þá skinnsokkar best við, því að
tilbúningur þeirra og viðgerð er heimaverk og efnið ekki dýrt,
og getur enst lengi með hirðusemi. Stígvjel eru of dýr og
verra við þau að gjöra þegar þau bila, sem oft vill verða
eftir stuttan tíma.
Ekki er það nóg að hafa reglu um bjargræðistímann,
þegar unnið er úti. Reglan þarf að færast yfir alla virka
daga ársins, svo sem hægt er. Mundi þá svo reynast að
meiru yrði afkastað, einkum þar sem fólk er margt.
En hve langur á sá tími að vera?
Vinnan í sveitinni er utan bjargræðistímans oft svo hæg,
að þarflaust sýnist að vinna skemur aðra tíma ársins en io
stundir á dag, og ekki líkur til annars en að fólk endist eðli-
lega vel með því. Styður það þá skoðun, að einyrkjar end-
ast ekki ver en aðrir, þótt þeir komist sjaldan hjá að vinna
lengur. En hjer hjálpar þeim það — eins og sveitamönnum
yfirleitt — hve útiveran er mikil, vinnan fjölbreytt og hreyfing-
arnar margvíslegar. Reyndar kvarta þessir menn oft um
gigt, en sjaldan mun hún meira að kenna ofreynslu en rang-
lega samsettu fæði. Oft eru þeir líka enn ver farnir af þess-
um kvilla, sem lítið erfiða og eiga góða daga sem kallað er.
7