Andvari - 01.01.1975, Side 91

andvabi
MINNI LANDNÁMSINS
89
Er talið, að Stefán hafi komið því til
leiðar, að bryggja varð byggð að Hnaus-
um, enda efndi hann til hinnar mestu
veizlu, sem haldin hefir verið meðal
Vestur-lslendinga fyrr og síðar, er bryggj-
an var vígð, og lét reka sjö þumlunga lang-
an gullnagla í bryggjusporðinn. Tjölduðu
þau Stefán og frú hans Valgerður urn
þjóðbraut þvera, og máttu allir, um 700
manns, hafa það af vistum, er þeir vildu.
Þeir bræður áttu stóran seglbát og voru
sífellt í siglingum um allt Winnipegvatn.
En stærsta seglskipið á Winnipegvatni og
hið langrammbyggilegasta, hafði hinn
ötuli athafnamaður Kristjón Finnsson,
sem rak þá verzlun og viðarsögun í Lundi-
þorpi, látið smíða sér og hafði til timbur-
flutninga frá Lundi til Selkirk. Hét það
Sigurrós. Sigurrós flutti líka fólk og kvik-
fénað, sögunarmylnur og saumnálar. 1
lestinni hafði hún margan ullarpokann
fyrir þá að snúast á til réttrar trúar, sem
steyptust ofan urn lúkugatið. Fargjaldið
frá Lundi til Selkirk fyrir hvern fullorð-
inn farþega var 50 c., og ef nesti hans
þraut vegna byrleysis, fékkst nógur matur
ókeypis hjá skipshöfninni. Flvergi fékkst
meira né betra fyrir 5 c. en á Sigurrósu.
Vildi ég, að öll veröldin, sem nú þjáist
af verðbólgu, tæki sér hana til fyrir-
myndar.
Fyrsti skipstjórinn hét Oddur og var
Eiríksson, hinn mesti efnismaður, en dó
ungur. Sá er lengst var skipstjóri á Sig-
urrósu var hinn víðkunni sægarpur Júlíus
Sigurðsson. Fyrstu Galla, sem til Nýja-
íslands komu, flutti Sigurrós til Gimli,
mestmegnis kerlingar og krakka, því karl-
arnir urðu eftir í Winnipeg að vinna þau
verk, sem landar töldu sér ekki lengur
samboðin. Á leiðinni til Gimli skeði það,
að skipherranum varð litið ofan í káctuna
til kerlinganna og sér, að gólfið er yfir
flotið, hyggur skipið sé tekið mjög að leka.
Var að því komið, að hann skipaði öllum
(nema kerlingunum, sem hann hugði þeg-
ar á floti) að setja á sig sundbeltin, ef
mætti þannig lengja lífið um nokkur
augnablik til bænahalds. Hann vaknaði
þá til skyldunnar, þaut að dælunni og
pumpar og pumpar, en ekkert vatn kem-
ur. Gat það verið, að dælan væri biluð?
Það var alveg óhugsanlegt. Hún hlaut að
vera óforgenileg eins og skipið sjálft.
Hann lét dæluna ganga einu sinni enn
til reynslu. Ekkert vatn. Hann þaut ofan
í káetuna til kcrlinganna, kom aftur og
lýsti því yfir í heyranda hljóði, að hættan
væri afstaðin; það sem væri á káetugólfinu
væri - guði sé lof - ekki Winnipegvatn.
Sama árið og þeir Friðjón og Sigtryggur
hófu viðarsögun við fljótið keyptu þeir all-
stóran og glæsilegan gufubát, sem Vict-
oría hét. Hún hafði alla kosti, sem einn
bát mega prýða, og var elskuð og virt af
öllum fljótsbúum og talað um hana sem
lifandi veru. Þá létu þeir félagar Friðjón
og Sigtryggur smíða á Möðruvöllum tvö
stór flutningaskip eða barða og létu heita
í höfuð tveim systrum Hannesar Hafstein,
Soffíu og Láru. Barðar þessir voru til
vöru- og timburflutninga, og var Victoría
með þá í eftirdragi í vikulegum ferðum
milli Möðruvalla og Crossing. Nokkru
síðar byggðu þeir á sama stað stórskipið
Aurora. Var hún fyrst höfð fyrir barða.
Dró þá Victoría 3 barðana. Síðan gerðu
þeir félagar úr henni hjólskip og eitt af
stærstu og hraðskreiðustu gufuskipum á
Winnipegvatni. „Hannessonbræður" á
Gimli keyptu stóra skonnortu, sem hét
Gold Seal, og breyttu í gufubát og nefndu
Gimli. Hún var í laginu eins og íslenzkur
sauðskinnsskór og leit út sem hún gæti
gengið betur á landi en vatni. Að henni
útgerðri smíðuðu þeir bræður snotran
gufubát og nefndu Ospray. Var hann víða
í förum. Mikleyingarnir Kjartan Stefáns-