Andvari - 01.01.1975, Qupperneq 122

120
INDRIÐI INDRIÐASON
ANDVARI
ekki hann Sigurð minn í Garði.“ Ég var farinn að dotta og draga ýsur, þegar
ég heyrði Stefán minnast Sigurðar svona kunnuglega, og ég varð allur að undri.
Ég leit til pabba, þaðan var að vænta svars við öllu því, er eigin ski'lningi var
ofvaxið. Faðir minn brosti við orðum Stefáns, og ég sá, að þetta fannst föður
mínum næsta eðlilegt. Ekki þótti mér líklegt, að Sigurður í Garði, sem var
nokkru yngri en pabbi, mundi standa í bréfaskiptum við Stefán, og auk þess
vissi ég ekki til, að hann væri skáld, þó að hann segði stundum sögur, sem
gaman var að hlusta á, en ráðningu þessarar gátu fengi ég síðar hjá pabba, það
hlypi ekki undan.
Það hafði verið hringt frá fdúsavík um kveldið, og hann Páll sími (símstjóri),
sagði, að þar væri fólk, sem langaði til þess að vita, hvenær gesturinn væri
væntanlegur. Það gat faðir minn ekkert sagt um, hann sæti hér hjá sér og á
honum væri ekkert fararsnið. Þetta skildi Páll mætavel, en bað þess, að hringt yrði
til sín, þegar lagt væri af stað frá Fjalli, hvenær svo sem það yrði, svo að gest-
gjafar hans þar og móttakendur gætu áætlað komutíma.
Allir daga eiga kvöld, og svo var einnig með þessa sumarmessu heilags
Þorláks. Hún var liðin og mið nótt að baki. - Það var kvaðzt á Fjallshlaði,
komið er lágnætti. Pabbi sagði við mömmu: „Þú lætur hann Pál vita, að Stefán
sé 'lagður af stað.“ Þeir stigu á bak hestum sínum í varpa og riðu niður Fjallshóla-
stiginn í átt til Þlúsavíkur, Þórólfur, Þorkell og Stefán; faðir minn fór síðastur.
Það var svolítill norðanandvari og kæla í lofti eins og stundum er rétt fyrir dögun.
Er ég staulaðist inn Löngugöng í átt til baðstofu þreyttur og vansvefta,
fann ég það og vissi, að þetta kvöld hafði gefið mér eitthvað, sem aldrei yrði
frá mér tekið.
Þegar ég leitaði til föður míns að afstaðinni Þorláksmessu um skilnings-
auka á þessum dularfullu orðum Stefáns um Sigurð minn í Garði, lá ráðn-
ingin Ijós fyrir.
Mjóidalur hét býli fram af Bárðardal, sem nú var löngu komið í eyði. Þar
dvaldi Stefán síðustu ár sín á fslandi, og þaðan fluttist hann 19 ára til Vestur-
heims. Þegar Sigurður í Garði var ungur maður, rúmlega tvítugur, var hann
eitt sinn á ferð um Mjóadal, ég held í fjárleitum. Tók hann beitilyngskló úr
Mjóadalslandi og sendi Stefáni vestur að Klettafjöllum ásamt þakkarbréfi fyrir
kvæðin hans. Ut af þessu orti Stefán kvæðið Lyng frá auðum æskustöðvum.
Ég kannaðist við kvæðið, þó að ég kynni ekki að meta það þá, og vissi, að einhver
hafði sent Stefáni lyng heiman frá Mjóadal, en að það hefði verið Sigurður í
Garði, vissi ég ekki fyrr en nú. Pabbi sagði okkur einnig frá því, að kveldið