Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 9

ANDVAfll
PÁLL ÍSÓLFSSON
7
iMest fer fyrir „hljóðritunarvél“, senr „ritar á pappir alla þá tóna, sem
koma fram í því lrljóðfæri, sem hún er í sambandi við, og sýnir nákvæm-
lega hæð, dýpt, varanleik og styrkleik hvers tóns fyrir sig, jafnt hvort spil-
að er einraddað eða margraddað." Fleiri uppfinningar ísólfs eru tengdar
tónlistinni. Aðrar hafa ef til vill hagnýtara gildi, svo sem „viðvörunar-
tæki gegn eldsvoða“, en þar er um að ræða rafmagnsbjöllu, sem hringir,
þegar hiti fer yfir ákveðið stig. Þessi hugmynd verður enn athyglisverðari,
ef haft er í huga, að hún er fram komin fullum áratug áður en bæjarstjórn
Reykjavíkur fór að íhuga í alvöru, hvort hagkvæmt mundi vera að virkja
Elliðaárnar til framleiðslu á rafmagni.
Listgáfur Isólfs voru ótvíræðar og fjölþættar. Hann lék í sjónleikjum,
sem settir voru á svið í Góðtemplarahúsinu á Stokkseyri á vetri hverjum.
Hann var ágætlega hagmæltur. Hann var organleikari í Stokkseyrar-
kirkju, þegar Páll sonur hans var að alast upp og þar til fjölskyldan
Huttist til Reykjavíkur. Organleik hans var við brugðið. En lengst mun hans
verða minnzt fyrir lögin, sem hann samdi og lét eftir sig, en sum þeirra
eru hreinar perlur í hófsemd sinni, einfaldleik og yfirlætisleysi.
Páll Isólfsson hefur lýst föður sínum þannig: „Hann var þunglynd-
ur að eðlisfari, hló sjaldan, en hafði viðkvæma lund undir harðri skel og
brosti fallega." :) ísólfur var maður mjög dulur og mun hafa verið fáskipt-
inn á heimili, en gat verið glaður og ræðinn í sinn hóp og er sagður hafa
haft góða kímnigáfu. Páll mat föður sinn mjög mikils og dáði hann, en
samband þeirra mun ekki hafa verið náið. „Mér er hann afar minnisstæð-
ur,“ segir Páll, „þar sem hann sat í húminu og lék á orgelið af fingrum
fram, fantaseraði og samdi lög. Þá var ég allur ein hlust, ekki sízt þegar „I
birkilaut hvíldi ég hakkanum á“ kom á móti okkur út úr orgelinu eins og
nýfætt lamb, sem dillaði rófunni framan í vorið og sólina.“ Þannig mun Is-
ólfur hafa sagt syni sínum í tónum það, sem hann ef til vill lét ósagt í orðum.
Þuríður, móðir Páls ísólfssonar, var dóttir Bjarna Jónssonar í Símonar-
húsum og konu hans Þórdísar Eyjólfsdóttur. Um móður sína segir Páll,
að hún „skipti sjaldan skapi og hafði kvenna mest vit á að þegja, ef svo
horfði. Hún var alúðlev 02 elskuW kona, en duldi harm sinn. Hún var
00 O
syni sínum hlý og góð.
Fyrstu búskaparár þeirra Þuríðar og ísólfs bjuggu þau 1 sambyli við
') í bókinni Hundaþúfan og hafið. Matthías Johannessen ræðir við Pál ísólfsson (Rvík 1961).
Margt, sem hér er skrifað, styðst við heimildir í þessari hók og framhaldi hennar, I clag shein sol
(Rvík 1964). Orð, sem höfð eru eftir Páli ísólfssyni innan tilvitnunarmerkja, eru þangað sótt.