Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 97

andvari
NÍU BRÉF
95
Kringlu, og þess óska ég þér, að enn
megi þú lengi lesa og hugsa þér til
ánægju.
Vertu svo sæll á meðan. Þakka þér
allt gott, og heilsaðu konu þinni og
heimili frá mér.
Vinsamlega,
Stepan G. Stephansson.
Markerville, Alta, 19. des. 1917.
Góði vin. - Þökk fyrir bréf þitt og
hlýhug til mín, ferðlúnum og heirn-
horfnum.
Víst las ég léttilega bréfið þitt, og er
yfirgengilegt, hve læsilega þú skrifar,
eins og ástatt er. Krakkar mínir, sem sáu
bréf þitt, voru að taka til þess.
Eg var að heiman rétta 7 mánuði.
Fór 7. maí og kom 7. des. Er nú reyndar
kominn heim fyrir stuttu, en varla skrið-
inn alveg saman enn. Jú, fólkið, og
veðráttan líka, var mér allt betra en
ég get lýst, né átti von á, og bjóst þó
við því bezta. En þrátt fyrir það: Ég
hafði þá „erfiði sem erindi", á annan
hátt, og vissi það Iíka fyrir fram. A
þann hátt varð ég oft að taka nokkuð
nærri mér, og er ögn eftir mig, svo að
mér leiðist að heyra þetta alstaðar-
tuggna: að eftir þessa ferð mundi ég
eiga eftir mitt mesta og bezta, svo hljóti
hún að hafa yngt mig! Hvílík þó ein-
feldnisónærgætni velviljans? Eins og
vor geti komið í október, hafi nokkurt
sumar verið í árinu. En sleppum því. I
Skagafirði kom ég að Víðivöllum, Mikla-
bæ, Víðimýri, Álfgeirsvöllum, Nauta-
búi, Geldingaholti, Réttarholti, Frosta-
stöðum, Vatnsleysu, Hólum, Reynistað
°g Páfastöðum o. v., og var 5 daga á
Sauðárkróki og gekk í Drangey. Veizl-
ur stóðu, á Víðimýri og Króknum, en
þar bjó ég hjá Jónasi Kristjánssyni
læknir. Mér var tekið með virktum þar.
ekki síður en annarstaðar - jafnvel
buðu mig velkominn í Seiluhrepp minn
(og er það þó ekki vani), þegar ég gat
þess, að til hans myndi ég segja mig,
kæmist ég ekki vestur í haust. Við Jón
bróður þinn varð ég hvergi var - en
sannleikurinn er, margur sá sem ég man
nú engin deili á, eður lítil, mun hafa
hitt mig og heilsað. Ókunnugur, eins og
ég, getur ekki geymt þann fjölda í
minni sínu, í öllu því flugi og fáti.
„Vormorgnarnir“ vóru nú af, þegar
ég kom í fjörðinn. Ég kom þar fyrsta
ágúst. En ég kvað þar þennan „Berja-
mó“ og fleira.
Hatti og skónum hentu að mér!
Hraðan á! nú man ég hvar
leiðin var í lyng og her.
Langar mig að koma þar.
Hvort ég rati? Hæ og hó!
héðan útí Fornamó,
þurfi fylgd til funda? þó
fyrnda gatan nú sé mjó -
þar ég hörn að herjum finn.
Boða mér ei slika trú:
að hann gamli mórinn minn!
muni vera auður nú.
Og í flokknum okkar þar
ævinlega hittist sá,
sem í mestum víking var,
væri glímt og tekizt á. -
Heyrðu piltur, þarna þú!
Þaufar karlinn heimvið hú?
Frétti hann til mín? Firran sú,
fyrri daga að erfa nú!
hvort þá fékk, í flýtis-kaup,
fleiri her í vettlinginn.
Hvort að það sé karlaraup,
kæri, spurðu hann pabha þinn.
Þangað kom í hópinn hún -
hún var smali, eins og ég -
fjalla-dísin hjört á hrún,
harnadrottning tíguleg.