Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 118

116
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
reiddi annarri hendi sem harðast ok laust hamrinum á hausinn ok vildi brjóta, en
þar sem á kom, hvítnaði hann, en ekki dalaði né sprakk, ok má af slíku marka, at
hauss sá mundi ekki auðskaddr fyrir höggurn smámennis, meðan svörðr ok hold
fylgði. Bein Egils váru lögð niðr í útanverðum kirkjugarði at Mosfelli.
Eitt er það í fari Egils Skalla-Grímssonar, er höfundur sögunnar hefur
mjög í flimtingum, en það er fégirni hans. Af kveðskap Egils er Ijóst, að hún
er honum ástríða, sem hann ræður ekki við. Er fróðlegt að sjá t. d., hversu
hann í 25. v. brigzlar öðrum um eigingirni: sýslir hann of sína/síngirnd Onundr -.
Og í 26. v. telur hann Önund, sem þar er nefndur arfljúgr erfingi Þyrnifótar,
hafa svarfað tyrir sér arfi, þ. e. komizt yfír hann með svikurn.
En Egill dáir jafnframt nærri af barnslegri einfeldni örlæti Arinbjarnar og
undrast stórum, hversu létt honurn veitist að geia vinurn sínum hina rnestu
dýrgripi. Ég hef áður birt vísu Egils um Arinbjörn, er hann hafði sjálfráði
gefið Agli gollknappaðar silkislæður. Svipuð undrun og aðdáun kemur frarn
í síðari hluta Arinbjarnarkviðu. Þegar þess er gætt, af hve mikilli einlægni sú
lofgerð er flutt, verður naumast annað sagt en höfundur Egils sögu gangi helzti
langt í að hæðast að fégirnd hans.
Vér kynnumst fyrst þessunr eiginleika Egils í herferð hans til Kúrlands.
Þegar Agli hefur tekizt að leysa sig og félaga sína og þeim er mest í mun að
skunda á skóginn og 'forða sér svo, segir Egill við Áka: ,,Ef þér eru hér kunnig
hýbvli, þá muntu vísa oss til féfanga nökkurra."
Þeir fara síðan í undirskemmu eina, þar senr voru
féhirzlur bónda ok gripir góðir ok silfr mikit. Tóku menn sér þar byrðar ok báru
út. Egill tók undir hönd sér mjöðdrekku eina vel mikla ok bar undir hendi
sér. Fóru þeir þá til skógar.
En er þeir kómu í skóginn, þá nam Egill stað ok mælti: ,,Þessi ferð er allill
ok eigi hermannlig. Vér höfum stolit fé bónda, svá at hann veit eigi til. Skal oss
aldregi þá skömm henda. Förum nú aftr til bæjarins ok látum þá vita, hvat títt
er.“ Allir mæltu því í mót, sögðu, at þeir vildu fara til skips.
Egill setr niðr mjöðdrekkuna. Síðan hefr hann á rás ok rann til bæjarins.
En er hann kom heim til bæjarins, þá sá hann, at þjónustusveinar gengu frá
eldaskála með skutildiska ok báru inn í stofuna. Egill sá, at í eldahúsinu var
eldr mikill ok katlar yfir. Gekk hann þangat til. Þar höfðu verit stokkar stórir
fluttir heim ok svá eldar görvir, sem þar er siðvenja til, at eldinn skal leggja
í stokks endann, ok brennr svá stokkrinn. Egill greip um stokkinn ok bar heim
til stofunnar ok skaut þeim endanuni, er logaði, upp undir ufsina ok svá upp í
næfrina. Eldrinn las skjótt tróðviðinn. En þeir, er við drykkjuna sátu, fundu eigi
fyrr en loginn stóð inn um ræfrit. Hljópu menn þá til duranna, en þar var ekki
greiðfært út, bæði fyrir viðunum, svá þat, at Egill varði dyrnar. Felldi hann
menn bæði í durunum ok úti fyrir durunum. En þat var svipstund ein, áðr stofan
brann, svá at hon fell niðr. Týndist þar lið allt, er þar var inni, en Egill gekk
aftr til skógarins, fann þar förunauta sína, fara þá allir saman til skips. Sagði