Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 123

andvari
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
121
spari ekki háðið við lygara, og mætti e. t. v. segja, að Eyvindur væri í þeim
ilokki, því að hann lýgur að sjálfum sér og öðrum, þykist meiri maður en hann
í rauninni er.
Egluhöfundur finnur vel, að hlutverk hans er það eitt að setja vísuna um
Eyvind sem bezt á svið, búa svo í haginn, að áhevrendur eða lesendur geti í
lokin hlegið dátt með Agli að óförum Eyvindar.
Annað dæmi þess í Egils sögu, að hent sé öðrum þræði gaman að viður-
nefnum manna, er frásögn höfundar af þeim bræðrum, Sigtryggi snarfara og
Hallvarði harðfara, í 18., 21. og 22. kap., en þar er jafnframt farið líkt að og
í kaflanum um Eyvind skreyju: Þeir bræður eru ifyrst að kalla lofaðir á hvert
reipi, svo að ófarir þeirra verði um síðir ennþá háðulegri. Ég hirti nú fyrst
frásögn af þeim bræðrum í fyrra helmingi 18. kapítula:
Sigtryggr snarfari ok Hallvarðr harðfari hétu bræðr tveir. Þeir váru með
Haraldi konungi, víkverskir menn. Var móðurætt þeira á Vestfold, ok váru þeir
í frændsemistölu við Harald konung. Faðir þeira hafði kyn átt tveirn megum
Gautelfar. Hann hafði bú átt í Hísing ok var maðr stórauðigr, en þá höfðu
þeir tekit við arfi eftir föður sinn. Þeir váru fjórir bræðr. Hét einn Þórðr, ok Þor-
geirr, ok váru þeir yngri. Þeir váru heima ok réðu fyrir búi. Þeir Sigtryggr ok
Hallvarðr höfðu sendiferðir konungs allar, bæði innan lands og útan lands, ok
höfðu margar ferðir þær farit, er háskasamligar váru, bæði til aftöku manna
eða fé upp at taka fyrir þeim mönnum, er konungr lætr heimferðir veita. Þeir
höfðu sveit mikla um sik. Ekki váru þeir vingaðir alþýðu manns, en konungr
mat þá mikils, ok váru þeir allra manna bezt færir bæði á fæti ok á skíðum,
svá ok í skipförum váru þeir hvatfærri en aðrir menn. Hreystimenn váru þeir
ok miklir ok forsjálir um flest. Þeir váru þá með konungi, er þetta var tíðenda.
Um haustit fór konungr at veizlum um Hörðaland. Þat var einn dag, at hann
lét kalla til sín þá bræðr, Hallvarð ok Sigtrygg. En er þeir kómu til hans, sagði
hann þeim, at þeir skyldu fara með sveit sína ok halda njósn um skip þat, sem
Þorgils gjallandi fór með - „ok hann hafði í sumar vestr til Englands. Færið
mér skipit ok allt þat, er á er, nema menn. Látið þá fara brott leið sína í friði,
ef þeir vilja ekki verja skipit.“
Þeir bræðr váru þess albúnir, ok tók sitt langskip hvárr þeira, fara síðan
at leita þeira Þorgils ok spurðu, at hann var vestan kominn ok hann hafði siglt
norðr með landi. Þeir fara norðr eftir þeim ok hitta þá í Furusundi, kenndu
brátt skipit ok lögðu at annat skipit á útborða, en sumir gengu á land upp ok
út á skipit at bryggjunum. Þeir Þorgils vissu sér engis ótta ván ok vöruðust
ekki. Fundu þeir eigi fyrr en fjölði manns var uppi á skipinu með alvæpni ok
þeir váru allir handteknir ok leiddir síðan á land upp ok vápnlausir ok höfðu
ekki nema ígangsklæði ein. En þeir Hallvarðr skutu út bryggjunum ok slógu
strenginum ok drógu út skipit, snúa síðan leið sína ok sigldu suðr, þar til þess
er þeir fundu konung, færðu honum skipil ok allt þat, er á var.
I 21. kap. leynir sér ekki hæðnistónn höfundar: