Andvari - 01.01.1979, Side 136

134
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
nóttina. Veðr var drífanda. Eftir um daginn fór Atti at leita skíðsleða síns ok
fann aldrigi síðan ok fór heim við svá búit. Slík eru mín tíðendi, herra.“
Emundur er ekki kunnur af eldri heimildum en verkum Snorra, og enginn
veit, hvaðan honum hefur komið efnið í þessa gamansögu. En kjarni hennar
er sú sikemmtun, sem Snorri hefur af því haft að skoða grannt þetta lida og
spaugilega dýr, íkornann, er honum hefur verið nýjung í að sjá, þegar hann
kom fyrst til Norðurlanda. Og ekki gat hann látið Emund byrja betur söguna
en hann gerði, því að fyrsta orðið verður eins og lykill að henni allri: „Smá
ein tíðendi eru með oss Gautum. En þat þykkir oss nýnæmi" o. s. frv.
Þegar þess er gætt, að Snorri styðst í Ólafs sögu mjög við kveðskap Sig-
hvats skálds Þórðarsonar og hve létt er víða yfir honum, mætti æda, að
Snorri hrygði þar einnig á leik. En hann lætur vísur Sighvats tíðast tala sínu
máli, blandar sér þar ekki ýkja mikið í. Afar skemmtilegt er þó, hvernig
hann lýsir fyrsta fundi Sighvats skálds og Ölafs konungs, í 43. kapítula sög-
unnar. Þórður 'faðir Sighvats var þá með konungi í Þrándheimi, og dvelst Sig
hvatur urn hríð með föður sínum. „Sighvatr var snimma skáld gott,“ segir Snorri.
Hann hafði ort kvæði um Ólaf konung ok bauð konungi at hlýða. Konungr
segir, at hann vill ekki yrkja láta um sik, segir, at hann kann ekki at heyra
skáldskap.
Þá kvað Sighvatr:
Hlýð mínum brag, meiðir
myrkblás, þvít kannk yrkja,
alltiginn, máttn eiga
eitt skald, drasils tjalda.
Þótt öllungis allra,
allvaldr, lofi skalda,
þér fæk hróðrs at hváru
hlít, annarra nítið.
Konungur, sem raunar var gott skáld sjálfur, þykist ekki kunna að heyra
skáldskap og kyndir þannig undir hinu íslenzka skáldi, sem er ekki í neinum
vafa um, að það kunni að yrkja, enda neyðir Sighvatur konung til að hlýða
brag sínum og vinnur hug hans þegar í öndverðu.
Annað dæmi og nýstárlegt, þar sem ein vísa Sighvats verður Snorra efni-
viður í bráðskemmtilega samlíkingu, er eftirfarandi frásögn 83. kapítula, er
h'st hefur verið flótta Hræreks konungs og 'falli tveggja hirðmanna úti fyrir
herbergi hans á náttarþeli.
Sighvatr skáld svaf í herbergi Ólafs konungs. Hann stóð upp um nótdna ok
skósveinn hans með honum ok gengu út til ins mikla salernis. En er þeir skyldu
aftr ganga ok ofan fyrir riðit, þá skriðnaði Sighvatr ok féll á kné ok stakk niðr
höndunum, ok var þar vátt undir [af blóði hinna vegnu hirðmanna]. Hann mælti: