Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 14

12
JÓN ÞÓRARINSSON
ANDVARI
ari við lærða skólann, og eftir lát Jónasar Helgasonar 1903 tók hann við
organleikarastarfinu við dómkirkjuna. Hann hafði einnig á hendi söng-
kennslu við barnaskóla Reykjavíkur, og eru þá upp talin flest eða öll laun-
uð tónlistarstörf, sem til voru á landinu.
Sigfús Einarsson hafði farið utan að loknu stúdentsprófi 1898 og ætlað
að nema lögfræði við Kaupmannahafnarháskóla. I þeirri grein lauk hann
þó aldrei neinu prófi, en helgaði krafta sína og tíma námi og starfi á sviði
söngs og tónlistar. Sama árið og hann fluttist heim gekk hann að eiga danska
konu, Valborgu Hellemann, en hún var lærð söngkona og píanóleikari. Þau
höfðu ofan af fyrir sér fyrstu árin aðallega með tímakennslu, sem þau
stunduðu hæði af miklum dugnaði, en lifðu þó við þröngan kost. Sigfús er
sagður hafa kennt allt að 50 stundir á viku. Þar á ofan komu svo kóræfing-
ar og önnur slík vinna, sem mun hafa verið lítt eða ekki launuð. Fyrsta
fasta starf Sigfúsar var söngkennsla við Flcnshorgarskóla í Flafnarfirði, og
fór hann þangað gangandi tvisvar í viku úr Reykjavík, hverju sem viðraði.
Var honum þó ekki létt um gang vegna beinbrota á fæti, sem hann hafði
orðið fyrir og ekki höfðu gróið rétt, svo að hann stakk við lítið eitt. Svona
harða lífsbaráttu háðu sumir heztu listamenn þjóðarinnar á þessum tíma.
Þrátt fyrir þennan aðstöðumun var með þeim Brynjólfi og Sigfúsi hin
ágætasta vinátta og samvinna. A meiri háttar tónleikum skiptu þeir einatt
með sér verkum, þannig að annar hafði á hendi söngstjórn, en hinn annaðist
undirleik, eftir því sem á stóð.
Þegar litið er til þeirra aðstæðna, sem hér hefur verið lýst, sýnist hafa
verið lítt fýsilegt að leggja út í langt, dýrt og erfitt nám erlendis, til þess
eins að húa sig undir að deila þessum fátæklegu kjörum með þeim tón-
listarmönnum, sem hér voru starfandi fyrir. Nokkur breyting varð á, þegar
Brynjólfur Þorláksson sagði lausum störfum sínum 1912 og fluttist til
Vesturheims á næsta ári. Þá kom Sigfúsi Einarssyni í hug, að Páll kynni að
sækja um organleikarastarfið við dómkirkjuna, og spurði hann, hvort hann
hefði slíkt í hyggju. Kann þetta að benda til þess, að Sigfús hafi talið
hann að minnsta kosti jafnfæran öðrum organleikurum, sem völ var á.
Páll var á þeim aldri, þegar mörgum ungmennum finnst þau vera fær í
flestan sjó, en svaraði samt: „Nei, það ætla ég ekki að gera, ég tel mig
ekki færan um það.“ Sigfús Einarsson var ráðinn til starfsins og gegndi
því til æviloka.
Páll Isólfsson hafði aðrar fyrirætlanir. Hann var alltaf mjög handgeng-
inn frænda sínum, Jóni Pálssyni, sem nú var organleikari við Fríkirkjuna