Andvari - 01.01.1979, Síða 30

28
JÓN ÞÓRARINSSON
ANDVARI
hann þjáður al svo nefndri Parkinsons-veiki, sem larnaði starfsþrek hans,
kom í veg fyrir, að hann gæti leikið á hljóðfæri sitt, torveldaði honum all-
ar hreyfingar og gerði honum erfitt um hæði nrál og skriftir, enda þótt
hann héldi andlegu atgcrvi sínu. Þetta voru þung örlög fyrir svo virkan
þátttakanda í mannlífi og list sem Páll lsólfsson hafði verið. En hann bar
hyrði sína með kjarki og æðruleysi. I íann fylgdist vel með því, scm gerðist
í þjóðlífinu, hlustaði mikið á útvarp og hafði ánægju af heimsóknum vina
sinna. Elann andaðist 23. nóvember 1974.
Páll lsólfsson hafði til að bera mikinn og glæsilegan persónuleika. Hann
var dökkur á hár og brúneygur, ef til vill dálítið útlendingslegur í yfir-
bragði, eins og verið hafði Þórdís Eyjólfsdóttir, amma hans, hár vexti, þeg-
ar miðað er við hans kynslóð, hafði verið tággrannur á yngri árum, en
gerðist feitlaginn, þegar árin færðust yfii. Hann var að jafnaði hress og
glaður í bragði og hafði einatt gamanyrði á vörum, en undir niðri var
hann alvörumaður og ekki laus við hneigð til þunglyndis, eins og Isólfur,
faðir hans, hafði verið. Hann var skapmikill og fór ekki dult með, ef
honum mislíkaði, en var fljótur að gleyma misgerðum og vildi lifa i sátt
við alla menn. A gleðistundum var hann allra manna skemmtilegastur og
eftirsóttur, þegar halda skyldi mannfagnað. Sjálfur var hann mikill höfð-
ingi heim að sækja og hafði ánægju af fjölmenni í kringum sig. Hann var
sagnasjór hinn mesti og sagði frá manna bezt. Hann bjó yfir mikilli
hermigáfu, sem hann beitti stundum til skemmtunar, en aldrei af ill-
kvittni. Með aldrinum varð bann æ tregari til að bregða fyrir sig þeirri
íþrótt og gerði það aldrei nema í þröngum vinahópi.
Páll var ágætlega ritfær, ef hann vildi það við hafa, en þó enn betur
máli farinn. Idann hugsaði rnargt og átti gott með að koma hugsunum
sínum í orð. Þetta má meðal annars ráða af bókunum tveim, senr hafa að
geyma viðtöl þeirra Matthíasar skálds Johannessens og oft hefur verið vitn-
að í hér að framan. Æskuminningarnar eru ekki sízt skemmtilegar af-
lestrar. Páll hefur verið viðkvæmt barn, segist liafa verið pasturslítill og
ónýtur til allrar vinnu. Hann mun hafa notið þeirrar tillitssemi að vera
ekki mjög haldið til erfiðra verka. Athygli hans var ákaflega næm, og um
sjötugsaldur, þegar bækurnar verða til, standa honum lifandi fyrir hugskots-
sjónum menn og atburðir frá bernskuárum. Idann var þaulkunnugur um-
hverfi sínu og tók á sinn hátt þátt í þeirri erfiðu lífsbaráttu, sem þar var
háð. Stokkseyringar sóttu brauð sitt að miklu leyti í greipar Ægis, og