Andvari - 01.01.1979, Side 98

96
STEPI-IAN G. STEPHANSSON
ANDVAM
Dóttur hennar þekki eg þar,
þarna í hópmtin, tilsýndar.
Það er hún, við þústirnar
þúfunnar sem áður var. -
Þó þit sért, sem fjarri fer!
fegurri en mamma þín,
eg skal tína í ask með þér,
án þess roðni kinnin mht.
Þarna sveif og söng urn mel
sandlóan við hreiðrið fyr,
hélt hún hefði villt urn vel,
væru seinna eggin kyr. -
Þarna úr holti horfði á
luafn, og eftir berjurn sá. -
Hvort rnun lóa, lipurtá,
lokka gestinn hreiðri frá?
Skyldu börn í berjató
burt frá karli draga sig?
Og með hatt og enska skó
ætli hann krummi þekki mig?
Ekki veil ég, hvort nokkur getur nú
lesið þetta klór fyrir þig, Magnús minn,
né hvort þér verður nokkur skemmtun
að því, en taktu þá viljann fyrir verkið,
og vertu blessaður!
Vinsamlega,
Stepan G. Stephansson.
Markerville, Alta, 1. ágúst 1918.
Góðvinur Magnús.
Loksins kem ég þá, ekki til að gera
bón þína, að fara að finna að við þig,
heldur til að þakka þér tvö bréf og
biðja þig afsökunar á, að hafa ekki
gegnt þeim fyrr. En rnínum högum er
svo farið, nú orðið, að þegar ég geng
að allri vinnu sem fyrir liggur dags dag-
lega, og í sumar hefi ég enn gjört það,
þá fæ eg varla á penna snert nema í
aftökum, og þess gjalda nú, eða njóta -
eftir því hvernig það er metið - allir
þeir, sem mér senda h'nu við og við.
Sem stendur „skulda ég öllum allt“, í
þeim viðskiptum.
Kannske lagast það, þegar haustið
kemur og „enginn fær erfiðað“. Nei,
Magnús, ég hefi engan vilja til að fara
að leita eftir „snöggu blettunum" á því,
sem þú ert að leggja til málanna, væru
þeir annars nokkrir. Læt mér nægja,
að þú rnunt ætíð rita af góðu viti og góð-
vilja. Vísurnar, sem þú kvaðst eftir sra
Friðrik og sendir mér, eru því rnarki
líka brenndar, ekki illa ortar, en tæp-
lega „vert að láta burt“, og er þá ekkert
af dregið, að „segja þér til syndanna“,
frá mínu sjónarmiði:
Auðriazt hefir mörgwn mátt
minni birtu-glæta,
fyrst þri, Magnirs, enn þá átt
augu er þrá að bæta.
Bið að heilsa konu þinni og syni, og
líði þér sjálfum sem bezt.
Vinsamlega,
Stephan G. Stephansson.
Markerville, Alta, 22. jan. 1919.
Góðvinur, Magnús rninn.
Þökk fyrir línurnar frá þér, og ósk-
irnar til mín. - Verði lífið þér sem létt-
ast og ljósast enn fyrir augum.
Ekkert man ég um vfsu mína til þín,
sem þú minntist á. Hefi þann ,,óvana“
að segja eitthvað sem uppúr mér veltur
í hendingum, stundum þegar ég er að
klóra kunningjum mínum til - og gleyma
svo jafnharðan, eins og jörðin fokstrá-
unurn. En, eitt er víst, ekki hefi ég
viljandi ætlað að vera tannhvass í þinn
garð.
Heyrðu, nær þú þér í nokkrar ís-
lenzkar bækur nú, til skemmtunar, eða
hefir þú nokkurn, sem les fyrir þig?
Nýlega hefi ég hlaupið vfir: „Frá sjón-