Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 110

108
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
Þá mælti Útgarða-Loki: ,,Þurfa muntu, Þjálfi, at leggja þik meirr fram, ef
þú skalt vinna leikinn, en þó er þat satt, at ekki hafa hér komit þeir menn, er
mér þykkja fóthvatari en svá.“
Þá taka þeir aftr annat skeið, ok þá er Hugi er kominn til skeiðsenda ok hann
snýst aftr, þá var langt kólfskot til Þjálfa.
Þá mælti Útgarða-Loki: „Vel þykki mér Þjálfi renna skeiðit, en eigi trúi ek
honurn nú, at hann vinni leikinn. En nú mun reyna, er þeir renna it þriðja
skeiðit."
Þá taka þeir enn skeið, en er Hugi er kominn til skeiðsenda ok snýst aftr,
ok er Þjálfi eigi þá kominn á mitt skeiðit.
Þá segja allir, at reynt er um þenna leik.
Annar kaflinn er í 27. kap. Magnússona sögu í Heimskringlu, og birti ég
hann allan, svo að frásögnin njóti sín sem bezt:
Haraldr gilli var maðr hár ok grannvaxinn, hálslangr, heldr langleitr, svarteygr,
dökkhárr, skjótligr ok fráligr, hafði mjök búnað írskan, stutt klæði ok létt klæddr.
Stirt var honum norrænt mál, kylfði mjök til orðanna, ok höfðu margir menn þat
mjök at spotti. Haraldr sat í drykkju eitt sinn ok talaði við annan mann, sagði
hann vestan af Irlandi. Var þat í ræðu hans, at þeir menn váru á Irlandi, at svá
váru fóthvatir, at engi hestr tók þá á skeiði. Magnús konungsson heyrði þetta ok
mælti: „Nú lýgr hann enn, sem hann er vanr.“ Haraldr svarar: „Satt er þetta,“
segir hann, „at þeir menn munu fást á írlandi, at engi hestr í Noregi mun hlaupa
um þá.“ Ræddu þeir um nökkurum orðum; þeir váru báðir drukknir. Þá mælti
Magnús, at „hér skaltu veðja fyrir höfði þínu, ef þú renn eigi jafnhart sem ek
ríð hesti mínum, en ek mun leggja í móti gullhring minn.“ Haraldr svarar: „Ek
segi ekki þat, at ek renna svá hart; finna mun ek þá menn á írlandi, at svá munu
renna, ok má ek veðja um þat.“ Magnús konungsson svarar: „Ekki mun ek fara
til Irlands; hér skulum vit veðja, en ekki þar.“ Haraldr gekk þá at sofa ok vildi
ekki fleira við hann eiga. Þetta var í Ósló. En eftir um morgininn, þá er lokit var
formessu, reið Magnús upp í götur. Hann gerði orð Haraidi at koma þannug. En
er hann kom, var hann svá búinn, hafði skyrtu ok ilbandabrækr, stuttan möttul,
hött írskan á höfði, spjótskaft í hendi. Magnús markaði skeiðit. Haraldr mælti:
„Of langt ætlar þú skeiðit." Magnús ætlaði þegar miklu lengra ok segir, at þó var
of skammt. Mart var manna hjá. Þá tóku þeir skeið fram, ok fylgði hann jafnan
bæginum. En er þeir kómu til skeiðsenda, mælti Magnús. „Þú heldr í gagntakit, ok
dró hestrinn þik.“ Magnús hafði gauzkan hest allskjótan. Þeir tóku þá annat skeið
aftr; rann þá Haraldr allt skeið fyrir hestinum. En er þeir kómu til skeiðsenda,
þá spurði Haraldr: „Helt ek nú í gagntakit?“ Magnús segir: „Nú tóktu fyrri
til.“ Þá lét Magnús blása hestinn um hríð; en er hann var búinn, þá keyrir hann
sporum hestinn, ok kom hann skjótt á hlaup. Haraldr stóð þá kyrr. Þá leit
Magnús aftr ok kallaði: „Renn nú,“ segir hann. Þá hljóp Haraldr ok skjótt
fram um hestinn ok langt frá fram ok svá til skeiðsenda; kom hann miklu fyrr,
svá at hann lagðist niðr ok spratt upp ok heilsaði Magnúsi, er hann kom. Síðan
fóru þeir heim til bæjar; en Sigurðt- konungr hafði verit meðan at messu, ok
vissi hann þetta eigi fyrr en eftir mat um daginn. Þá mælti hann reiðuliga til