Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 111

andvari
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
109
Magnúss: „Þér kallið Harald heimskan, en mér þykkir þú fól. Ekki kanntu útan-
landssiðu manna. Vissir þú þat eigi fyrr, at útanlandsmenn temja sik við aðrar
'þróttir en at kýla drykk eða gera sik æran ok ófæran ok vita þá ekki til
manns? Fá Haraldi hring sinn ok apa hann aldri síðan, meðan mitt höfuð er
fyrir ofan mold.“
Þá fer hér að lokum frásögn Morkinskinnu:
[Þat var vanði, at Haraldr fylgði Sigurði konungi til svefns á kveldum.
Og eitt] sinn gátu þeir hann eftir dvalit, ok sátu þeir [lengi og drukku.
Magnúsi hafði sen]dr verit hestr einn gauzkr, gersimi mikil ok skjótr ágætliga.
Ræddu [þeir um, er við váru, at engi mundi hestr vera jafnskjótr, ok] viku
til Haralds málinu ok spurðu, ef hann vissi nakkvarn jafnskjótan hest. Haraldr
svaraði, kvað ekki svá einna ágætt, at eigi mætti verða annat slíkt. Þeir
kváðu hann aldregi myndu sét hafa jafngóðan hest. Hann svaraði, kvaðst
marga góða sét hafa ok skjóta. Þeir spurðu: „Hefir þú sét skjótari hesta?“
Hann kvaðst eigi svá hafa at kveðit. „Svá sagðir þú, ok svá skaltu mælt hafa,“
segja þeir. Hann svaraði: „Með miklum ákafa takið ér þetta. Nú má vera, at ek
hafa sét skjótari hesta at sönnu, ok svá sem þér þreytið þetta, þá hefi ek sét menn
eigi seinni. Þeir svöruðu: „Er eigi þat, at þú munir vera eigi seinni en hestr-
inn?“ Hann svaraði: „Eigi segi ek þat.“ Þá mælti Magnús konungr: „Þat sagðir þú,
ok nú skulu vit reyna ok veðja um, ok legg ek við gullhring, en þú annan í mót."
Hann svaraði: „Eigi em ek ráðandi orðinn þess fjárins í Noregi, at vert megi vera
eins gullhrings." Þá mælti Magnús konungr: „Legg við höfuð þitt.“ Hann svaraði:
»,Þat mun ek eigi gera.“ „Þat skal þó vera,“ segir Magnús. Þeir skilðu hjalit.
Um morguninn var sagt Sigurði konungi. Hann mælti: „Þess var ván, at þann-
veg mundi fara. Fái mér veðféit í hönd. llla eru þér at staddir, Noregsmenn, at
hafa æran konung yfir yðr, en svá segir mér hugr um, at þér mynduð rauðu gulli
kaupa af stundu, at ek væra heldr konungr en þeir Haraldr ok Magnús. Annarr
er grimmr, en annarr óvitr.“ Nú ganga þeir í skíðgarð nakkvarn, ok er ætlat, at
þar skyli þeir reyna. Haraldr var í línbrókum nafarskeftum og lét knéit leika
•aust í brókinni. Hann var í stuttri skyrtu ok hafði möttul á herðum ok kefli í
hendi. Magnús var þá ok búinn. Sigurðr konungr var hjá staddr sjálfr ok mikit
fjölmenni. Ok er þeir váru búnir, keyrir Magnús konungr hest sinn ór sporum
°k á skeið, en Haraldr var hóta mun skjótari ok fylgði fram leiðinni, ok var slíkr
munr, koma at skeiðsendanum. Þá mælti Sigurðr konungr: „Fullreynt er nú, ok
er Haraldr eigi seinni.“ Þá mælti Magnús konungr: „Reyna skulu vit meirr,“ -
taka annat skeið, ok er Haraldr jafnsítt fram gagntakinu, koma af skeiðinu. Þá
niælti Magnús konungr: „Hvat heldr þú í gagntak várt? Gef þik upp, ef þú
mátt eigi.“ Síðan bjoggust þeir at iii. skeiði, ok sá þat allir menn, at hlið var
a milli ok Magnús hafði viðbragðit. En Haraldr hljóp upp ok gall við ok á skeiðit,
ok varla þóttust menn sjá, at fæturnir kvæmi við jörðina, ok at skeiðsendanum, ok
ut yfir skíðgarðinn ok síðan inn á skeiðit í mót Magnúsi, er hann var kominn at
skeiðsendanum, ok mælti: „Heill, Magnús frændi,“ sagði hann. Ok skilðu nú at
þessu, ok fékk Sigurðr konungr Haraldi veðféit.
Vér sjáum í Eddu þessa kapphlaupssögu í sinni einföldustu gerð. Skeiðið