Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 127

andvari
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
125
Hon var mikil fyrir sér, sterk sem karlar ok fjölkunnig mjök. Brák mælti:
,,Hamast þú nú, Skalla-Grímr, at syni þínum.“ Skalla-Grímr lét þá lausan Egil,
en þreif til hennar. Hon brást við ok rann undan, en Skalla-Grímr eftir. Fóru
þau svá í útanvert Digranes. Þá hljóp hon út af bjarginu á sund. Skalla-Grímr
kastaði eftir henni steini miklum ok setti milli herða henni, ok kom hvártki
upp síðan. Þar er nú kallat Brákarsund.
,,Ok kom hvártki upp síðan,“ segir höfundur, harla glaður yfir þessari
tyndni sinni, því að örskömmu síðar beitir hann henni aftur, en missir þá
greinilega marks:
Þegar Þórólfr kom til skips, þá er hann hafði tekit við öxi þeiri, er Skalia-
Grímr hafði fengit í hendr honum, þá kastaði hann öxinni fyrir borð á djúpi,
svá cit hon kom ekki npp síðan.
Af þessu gamni eimir enn eftir löngu síðar undir lok sögunnar, þegar
höfundur segir frá því, hversu Egill fór við tvo þræla og faldi sil'fur það, er
Aðalsteinn konungur fékk honum forðum: En hvárki kom aftr síðan þrælarnii
né kisturnar -.
Ynglinga saga ber í upphafi nokkurn keim at upphafi Eddu, eins og vænta
má, þar sem efnið er áþekkt. Lýsingin á Svíþjóð hinni miklu minnir um sumt
á formála Eddu: ,,I Svíþjóð eru stórheruð mörg; þar eru ok rnargs konar þjóðir ok
margar tungur; þar eru risar, ok þar eru dvergar, iþar eru blámenn, ok þar eru
margs 'konar undarligar þjóðir; þar eru ok dýr ok drekar furðuliga stórir.“
Það, sem segir frá Óðni í Ynglinga sögu, kemur sumt til viðbótar því, er frá
bonum var sagt í Eddu, og er rækilegust lýsingin í 2. og 6. kap.
Þegar Þorbjörgu Bjarnardóttur, konu sr. Páls Sölvasonar í Reykholti, leiddist
þófið forðum í svonefndu Deildartungumáli, þar sem þeir áttust við sr. Pál'l og
Hvamm-Sturla, faðir Snorra, hljóp hún (svo sem segir í 31. kap. Sturlu sögu)
>,fram milli manna ok hafði kníf í hendi ok lagði til Sturlu ok stefndi í augat
ok rnælti þetta við: „Hví skal ek eigi gera þik þeim líkastan, er þú vill líkastr
vesa? En þat er Óðinn.“
Ætli Snorri hafi ekki sótt aðdáun sína og áhuga á Öðni til föður síns jafnt og
til uppeldisins í Odda og hann viljað hkjast honum eins og faðir hans?
Oðinn var göfgastr af öllum, ok af honum námu þeir allar íþróttirnar, því at
hann kunni fyrst ok þó flestar . . . „Önnur [íþrótt] var sú, at hann talaði svá
snjallt ok slétt, at öllum, er á heyrðu, þótti þat eina satt. Mælti hann allt hending-
um, svá sem nú er þat kveðit, er skáldskapr heitir.
Stórfyndin er frásögn 3. 'kap. a'f Oðni og bræðrum hans:
Oðinn átti tvá bræðr; hét annarr Vé, en annarr Vílir. Þeir bræðr hans stýrðu
ríkinu, þá er hann var í brottu. Þat var eitt sinn, þá er Óðinn var farinn langt í
brot ok hafði lengi dvalzt, at ásum þótti örvænt hans heim. Þá tóku bræðr hans
at skipta arfi hans, en konu hans Frigg gengu þeir báðir at eiga. En litlu síðarr
kom Óðinn heim; tók hann þá við konu sinni.