Andvari - 01.01.1979, Side 130

128
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
er honum byrjaði, þá fyrir lét hann. Þau áttu fjóra sonu, einn var Sigurðr hrísi,
Hálfdan háleggr, Guðröðr ljómi, Rögnvaldr réttilbeini. Síðan dó Snæfríðr, en iitr
hennar skipaðist á engan veg; var hon jafnrjóð sem þá, er hon var kvik. Konungr
sat æ yfir henni ok hugði, at hon myndi lifna. Fór svá fram þrjá vetr, at hann
syrgði hana dauða, en allr landslýðr syrgði hann villtan. En þessa villu at lægja
kom til læknanar Þorleifr spaki, er með viti lægði þá villu fyrst með eftirmæli
með þessum hætti: „Eigi er, konungr, kynligt, at þú munir svá fríða konu ok
kynstóra ok tígnir hana á dúni ok á guðvefi, sem hon bað þik, en tígn þín er þó
minni en hæfir ok hennar í því, at hon liggr of lengi í sama fatnaði, ok er miklu
sannligra, at hon sé hrærð ok sé skipt undir henni klæðum.“ En þegar er hon var
hrærð ór rekkjunni, þá slær ýldu ok óþefani ok hvers kyns illum fnyk af líkarn-
anum. Var þá hvatat at báli, ok var hon brennd; blánaði áðr allr lfkaminn, ok ullu
ór ormar ok eðlur, froskar ok pöddur ok alls kyns illyrmi. Seig hon svá í ösku, en
konungrinn steig til vizku ok hugði af heimsku, stýrði síðan ríki sínu ok styrkðist;
gladdist hann af þegnum sínum, en þegnar af honum, en ríkit af hváru tveggja.
Athyglisvert er, að Snorri het'ur þessa frásögn að mestu úr eldri konunga-
sögu, svonefndu Agripi af Noregskonungasögum, er talið er að þrænzkur klerkur
hafi ritað seint á 12. öld.
Snorri fylgir þessari frásögn ögn eftir í 26. kap. Haralds sögu hárfagra, en
hann er á þessa leið:
Eftir þat er Haraldr konungr hafði reynt svik Finnunnar, varð hann svá reiðr, at
hann rak frá sér sonu sína ok Finnunnar ok vildi eigi sjá þá. En Guðröðr ljómi fór
á fund Þjóðólfs ins hvinverska, fóstrföður síns, ok bað hann fara með sér til kon-
ungs, því at Þjóðólfr var ástvinr konungs. En konungr var þá á Upplöndum. Þeir
fara síðan, en er þeir kómu til konungs síð aftans, ok settust niðr útarliga ok
dulðust. Konungr gekk á gólfinu ok sá á bekkina, en hann hafði veizlu nökkura ok
var mjöðr blandinn; þá kvað hann þetta fyrir munni sér:
Mjök em nrinir rekkar
til mjöðgjamir, fornir
ok hér komnir hárir.
Hví eruð ævar margir?
Þá svaraði Þjóðólfr:
HöfÖum vér í höfÖi
högg at eggja leiki
með vellbrota vitrum.
Váruma þá til margir.
Þjóðólfr tók ofan höttinn, ok kenndi konungr hann þá ok fagnaði honum vel. Þá
bað Þjóðólfr konung, at hann skyldi eigi fyrir líta sonu sína, „því at fúsir væri þeir
at eiga betra móðerni, ef þú hefðir þeim þat fengit“. Konungr játaði honum því
ok bað hann hafa Guðröð heim með sér, svá sem hann hafði fyrr verit, en Sigurð
ok Hálfdan bað hann fara á Hringaríki, en Rögnvald á Haðaland. Þeir gera svá
sem konungr bauð. Gerðust þeir allir vaskligir menn ok vel búnir at íþróttum.
Haraldr konungr sat þá um kyrrt innan lands, ok var friðr góðr ok árferð.