Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 135

andvari
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
133
Ölafs Noregskonungs, er horft allt utan frá Islandi. En Hjalti hefur mál sitt á
þessa leið:
„Allmikla tign má hér sjá margs konar, ok er mér þat at sjón orðit, er ek
hefi oft heyrt frá sagt, at engi konungr er jafngöfugr á Norðrlönd sem þú. All-
mikill harmr er þat, er vér eigum svá langt hingat at sækja ok svá meinfært, fyrst
hafsmegin mikit, en þá ekki friðsamt at fara um Noreg þeim mönnum, er hingat
vilja sækja með vináttu.“
En þegar Hjalti víkur að þeirri ráðagerð Ólafs Noregskonungs að biðja Ingi-
gerðar dóttur hans, espast Ólafur Svíakonungur og segir,
„at sú mægð megi eigi maklig vera, því at ek em inn tíundi konungr at Uppsölum,
svá at hverr hefir eftir annan tekit várra frænda ok verit einvaldskonungar yfir
Svíaveldi ok yfir mörgum öðrum stórum löndum ok verit allir yfirkonungar ann-
arra konunga á Norðrlöndum. En í Noregi er lítil byggð ok þó sundrlaus. Hafa
þar verit smákonungar
Nokkru síðar telur Ingigerður um fyrir föður sínum og reynir að koma á
sáttum, kveður „þat mjök ósynju, er þér kölluðuð til ríkis í Noregi. Er þat
land fátækt ok illt yfirfarar ok fólk ótryggt."
Allir voru þó ekki á einu máli um iþað, að Ólafur sænski væri svo mikill
konungur sem hann sjálfur vildi vera láta, og eru glöggt vitni um það dæmi-
scgur þær, er Emundur af Skörum, lögmaður í Gautlandi vestra, sagði Ólafi
upp í opið geðið á honum, en konungur skildi þó ekki fyrr en daginn eftir,
þegar sögumaður var allur á bak og burt. Emundur var raunar að segja kon-
ungi þann kurr landsmanna, að hann væri eins og sá maður, „er leiðr er friðr-
inn, svá at hann keppist til smára hluta ok fær þó eigi, en lætr fyrir þá sök
farsælliga hluti stóra“, svo sem einn vitrasti ráðgjafi konungs skýrði fyrir hon-
um þá sögu Emundar lögmanns, er nú verður rifjuð upp:
Hann helt þá fram ferð sinni til þess, er hann kom aftan dags til Uppsala. Tóku
þeir sér þar gott herbergi ok váru þar um nóttina. Eftir um daginn gekk Emundr
á konungs fund, þá er konungr sat á stefnu ok fjölmennt um hann. Emundr gekk
fyrir hann ok hneig honum ok kvaddi hann. Konungr sá í móti honum ok heilsaði
honum ok spurði hann at tíðendum. Emundr svarar: „Smá ein tíðendi eru með oss
Gautum. En þat þykkir oss nýnæmi, er Atti inn dælski á Vermalandi fór í vetr upp
a markir með skíð sín ok boga. Hann köllum vér mestan veiðimann. Hann hafði
fengit á fjalli svá mikla grávöru, at hann hafði fyllt skíðsleða sinn, svá sem mest
gat hann flutt eftir sér. Þá snori hann heim af mörkinni. Hann sá einn íkorna í
viðinum ok skaut at honum ok missti. Þá varð hann reiðr ok lét lausan sleðann
°k renndi eftir íkornanum. En íkorninn fór jafnan þar, sem þrongstr var skógr-
mn, en stundum í viðarrætrnar, stundum í Iimar upp, þá sigldi hann milli limanna
1 annat tré. En er Atti skaut at honum, þá fló æ fyrir ofan eða neðan, en aldri
fór íkorni svá, at eigi sá Atti hann. Honum gerðist svá mikit kapp á þessi veiði,
at hann skreið þar eftir allan dag, en eigi at heldr gat hann veitt þann íkorna.
En er myrkva tók, kastaði hann sér niðr á snæ, sem hann var vanr, ok lá þar um