Andvari - 01.01.1979, Síða 137

ANDVARI
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
135
„Þat hygg ek, at nú í kveld myni konungrinn hafa mörgum oss fengit karfafótinn“
- ok hló at.
Skýring Bjarna Aðalbjarnarsonar er á þessa leið: veitt oss svo, að vér höf-
um orðið valtir á fótum (ekki stöðugri en karfar). Smbr. orð Sighvats í 64.
vísu: valtan karfa. —
Vert er að rifja upp alla vísuna, en hún er ein Austurfararvísna Sighvats:
Létk til Eiðs, þvít óðumsk
nptrhvarf, dreginn karfa,
vér stilltum svá, valtan,
vátr, til glæps á háti.
Taki hlægiskip hauga
herr. Sákat far verra.
Létk til heims á hrúti
hætt. Fór hetr an vættak.
Vísan er tekin þannig upp: Létk vátr valtan karfa dreginn til Eiðs, þvít
óðumsk aptrhvarf; vér stilltum svá til glæps á báti. Herr hauga taki blægiskip.
Sákak verra far, létk hætt til á heims brúti. Fór betr an vættak.
Vér sjáum, að sambandið milli vísu Sighvats og frásagnar Snorra er mjög
náið, að þar kemur fleira til greina en hinn valti karfi og karfafóturinn, s\m
sem lýsingarorðið votur: Létk vátr - ok var þar vátt undir, og hlægiskip (hið
hlægilega skip, sem einnig er nefnt heims hrútr) endurómar í orðunum: ok
hló at - í frásögn Snorra, er eflaust hefur brosað að þessari hnyttnu sam-
líkingu sinni. Orðið karfafótur kemur samkvæmt orðabókum hvergi annars
staðar fyrir en í Ólafs sögu Snorra, og verður ekki annað séð en hann hafi
búið það til og úr þeim efniviði, er að ofan getur.
Vér sáum í Egils sögu, að höfundi var tíðrætt um fégirni Egils. Þessa áhuga
kennir vitaskuld víðar í verkum Snorra Sturlusonar. 1 10. kap. Haralds sögu
Sigurðarsonar segir svo frá umsátri Haralds og Væringja u-m borg eina á Sikiley:
Sú var in fjórða borg, er Haraldr kom til með her sinn, er mest var af öllum
þeim, er áðr var frá sagt. Hon var ok svá sterk, at þeir sá enga ván vera, at þeir
fengi hana brotit. Síðan sátu þeir um borgina ok gerðu umsátir, svá at engi föng
mátti flytja til borgarinnar. En er þeir höfðu litla hríð dvalzt, þá fékk Haraldr
sjúkleik, svá at hann lagðist í rekkju; lét hann setja sitt landtjald brot frá öðrum
landtjöldum, því at honum þótti sér þat ró, at heyra eigi gný ok glaum herliðsins.
Menn hans kómu tíðum með flokka til hans ok frá ok spyrja hann ráðagörðar. Þat
sá borgarmenn, at nökkurar nýlundur váru með Væringjum; gerðu þeir til njósnar-
menn at forvitnast, hverju slíkt myndi gegna. En er njósnarmenn kómu aftr til
borgarinnar, þá kunnu þeir segja þau tíðendi, at höfðingi Væringja væri sjúkr ok
fyrir þá sök var engi atsókn til borgar. En er svá hafði liðit fram um hríð, þá
minnkaði -mátt Haralds. Gerðust þá hans menn mjök hugsjúkir ok daprir. Slíkt
allt spurðu borgarmenn. Þar kom, at svá þrongði sótt Haraldi, at andlát hans var