Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 139

andvari
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
137
Þér skuluð ok styðja ok styrkja várt ríki í þann stað, at vér gerðum yðr at þeim
manni í Noregi, er vér hugðum, at engi skyldi verða, meðan várr hauss væri uppi
fyrir ofan mold.“ Þá stóð upp Haraldr ok þakkaði honum vel tígn ok vegsemð.
Setjast þá niðr báðir ok váru allkátir þann dag. Um kvöldit gekk Haraldr ok hans
menn til skips síns.
Eftir um morgininn lét Magnús konungr blása til þings öllu iiðinu. En er þing
var sett, þá lýsti Magnús konungr fyrir öllum mönnum gjöf þeiri, er hann hafði
gefit Haraldi frænda sínum. Þórir af Steig gaf Haraldi konungsnafn þar á þinginu.
Þann dag bauð Haraldr konungr Magnúsi konungi til borðs síns, ok gekk hann um
daginn með sex tigu manna til landtjalda Haralds konungs, þar sem hann hafði
veizlu búit. Váru þar þá báðir konungarnir í samsæti, ok var þar veizla fögr ok
veitt kappsamliga; váru konungarnir kátir ok glaðir.
En er á leið daginn, þá lét Haraldr konungr bera í tjaldit töskur rnjök margar;
þar báru menn ok klæði ok vápn ok annars konar gripi. Þat fé miðlaði hann, gaf
hann ok skipti með mönnum Magnúss konungs, þeim er váru í veizlunni.
Síðan lét hann leysa töskurnar, mælti þá til Magnúss konungs: „Þér veittuð oss
fyrra dag ríki mikit, er þér höfðuð unnit áðr af óvinum yðrum ok várum, en
tókuð oss til samlags við yðr; var þat vel gört, því at þér hafið mikit til unnit.
Nú er hér í annan stað, at vér höfum verit útlendis ok höfum þó verit í nökkurum
mannhættum, áðr en ek hefi saman komit þessu gulli, er þér munuð nú sjá mega.
Vil ek þetta leggja til félags við yðr. Skulum vit eiga lausafé allt jöfnum höndum,
svá sem vit eigum ríki hálft hvárr okkarr í Noregi. Ek veit, at skaplyndi okkat er
ólíkt. Ertu maðr miklu örvari en ek; munu vit skipta fé þessu með okkr at jafnaði.
Ferr þá hvárr með sinn hlut sem vill.“
Síðan lét Haraldr breiða niðr nautshúð mikla ok steypa þar á gullinu ór
töskunum; síðan váru skálir teknar ok met ok reitt í sundr féit, skipt öllu með
vágum, ok þótti öllum mönnum, er sá, mikil furða, er í Norðrlöndum skyldi vera
svá mikit gull saman komit í einn stað. Þetta var þó raundar Grikkjakonungs eiga
ok auðr, sem allir menn segja, at þar sé rautt gull húsum fullum.
Konungarnir váru þá allkátir. Þá kom upp staup eitt; þat var svá mikit sem
mannshöfuð. Tók Haraldr konungr upp staupit ok mælti: „Hvar er nú þat gull,
Magnús frændi, er þú leiðir í móti þessum knapphöfða?“ Þá svarar Magnús kon-
ungr: „Svá hefir gefizt ófriðr ok stórir leiðangrar, at náliga allt gull ok silfr er
upp gengit, þat er í minni varðveizlu er. Nú er eigi meira gull en hringr þessi í
minni eign“ - tók hringinn ok seldi Haraldi. Hann leit á ok mælti: „Þat er lítit gull,
frændi, þeim konungi, er tveggja konunga ríki á, en þó manu sumir ifa um, hvárt
þú átt þenna hring.“ Þá svaraði Magnús konungr áhyggjusamliga: „Ef ek á eigi
þenna hring at réttu, þá veit ek eigi, hvat ek hefi rétt fengit, því at Ólafr konungr
inn helgi, faðir minn, gaf mér þenna hring á inum ofsta skilnaði.“
Þá svarar Haraldr konungr hlæjandi: „Satt segir þú, Magnús konungr, faðir
þinn gaf þér hringinn. Þann hring tók hann af föður mínum fyrir ekki mikla sök.
Er þat ok satt, at þá var ekki gott smákonungum í Noregi, er faðir þinn var sem
ríkastr."
Haraldr konungr gaf Steigar-Þóri þar at veizlunni mösurbolla; hann var gyrðr