Andvari - 01.01.1979, Side 140

138
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
með silfri ok silfrhadda yfir ok gyllt hvárt tveggja ok fullr upp af skírum silfrpenn-
ingum. Þar fylgðu ok tveir gullhringar ok stóðu mörk báðir saman. Hann gaf
honum ok skikkju sína; þat var brúnn purpuri, hvít skinn með, ok hét honum
mi'klum metnaði ok vináttu sinni. Þorgils Snorrason sagði svá, at hann sá altaris-
klæðit, þat er gört var ór möttlinum, en Guðríðr, dóttir Guthorms Steigar-Þóris-
sonar, sagði, at hon kvað Guthorm föður sinn eiga bollann, svá at hon sá. Svá
segir Bölverkr:
Heimil varð, es ek heyrða,
hoddstríðir, þér síðan,
græn, en goll bautt hánmn,
grund, es Mctgnús funduð.
Endisk ykkar frænda
allfriðliga á miðli
sætt, en síðan vætti
Sveinn rómöldu einnard)
Ein snörpustu orðaskipti, er frá segir í Heimskringlu og þó í léttum tón,
urðu milli Haralds konungs liarðráða og Finns jarls Árnasonar, er var í liði
Sveins konungs Ulfssonar og handtekinn var í lok Nizarorustu, bá garnall orð-
inn og lítt sýndur. En Finnur var föðurbróðir Þóru drottningar, konu Haralds
barðráða. Frá þessu segir í 66. kap. Haralds sögu Sigurðarsonar.
Finnr jarl Arnason varð handtekinn í orrostu, sem fyrr var ritat. Hann var
leiddr til konungsins.
Haraldr konungr var þá allkátr ok mælti: „Hér fundumsk vit nú, Finnr, en
næst í Noregi. Hefir hirðin sú in danska eigi staðit allfast fyrir þér, ok hafa Norð-
menn illt at verki, draga þik blindan eftir sér ok vinna þat til lífs þér.“
Þá svarar jarl: „Mart verða Norðmenn illt at gera ok þat verst allt, er þú býðr.“
Þá mælti Haraldr konungr: „Viltu nú grið, þóttú sér ómakligr?"
Þá svarar jarl: „Eigi af hundinum þínum.“
Konungr mælti: „Viltu þá, at Magnús frændi þinn gefi þér grið?“ Magnús,
sonr Haralds konungs, stýrði þá skipi.
Þá svarar jarl: „Hvat mun hvelpr sá ráða griðum?"
Þá hló konungr ok þótti skemmtan at erta hann ok mælti: „Viltu taka grið af
Þóru frændkonu þinni?“
Þá segir jarl: „Er hon hér?“
„Hér er hon,“ segir konungr.
Þá mælti Finnr jarl orðskrök þat, er síðan er uppi haft, hversu reiðr hann var,
er hann fekk eigi stillt orðum sínum: „Eigi er nú undarligt, at þú hafir vel bitizt,
er merrin hefir fylgt þér.“ Finni jarli váru gefin grið, ok hafði Haraldr konungr
hann með sér urn hríð. Var Finnr heldr ókátr ok ómjúkr f orðum.
Þá mælti Haraldr konungr: „Sé ek þat, Finnr, at þú vilt nú ekki þýðast við
mik ok við frændr þína. Vil ek nú gefa þér orlof at fara til Sveins, konungs þíns.“
1 Þ. e. Sveinn (Danakonungur Úlfsson) á ekki von á öðru en ófriði.