Andvari - 01.01.1929, Qupperneq 109

Andvari
Þættir úr menningarsögu Vestmannaeyja
105
um; þóttu þeir gangbetri og rennilegri og léttari í vöf-
unum. Nokkur þilskip gengu frá Vestmannaeyjum á
seinna hluta 19. aldar, en eigi þótti sá útvegur heppnast
og var lagður niður fyrir aldamót. Um aldamótin voru
hákarlaveiðar lagðar niður í eyjum, en höfðu verið stund-
aðar töluvert á opnum bátum.
Á róðrarbátum voru allir sjómenn í skinnklæðum,
skinnstökkum og skinnbrókum, helzt úr sauðskinnum af
gömlum sauðum. Voru skinnin blásteinsborin eða hangin;
stórgripahúð var og mikið notuð, en þau skinnklæði
þóttu óþjál og ekki voðfeld, þótt mjög væru þau sterk;
gott þótti að hafa nautshúð í setskautann á brókinni.
Skinnklæði öll voru saumuð heima og gerðu það karl-
menn; voru góðir skinnklæðasaumarar mjög eftirsóttir.
Við skinnklæðasaum voru notaðar leggbjargir til að draga
út nálina. í saumnum var allt af haft miðseymi. Sjóskórnir
voru úr þykku sútuðu útlendu leðri. Fyrst eftir að farið
var að nota olíuborin sjóföt úr lérefti, saumaði kvenfólk
þau heima, en það lagðist fljótt niður eftir að þau fóru
að flytjast í verzlanir.
Sjóbiti, -a, -ar, kk., nesti er menn höfðu á sjóinn,
sem þó mun ekki hafa tíðkazt fyrr en í seinni tíð. Þegar
komið var að, var öllum fært kaffi á lendingarstaðinn.
Útgerðarmaður, maður, sem ráðinn var til sjóróðra
yfir vertíðina, í mótsetningu við fasta vinnumenn.
Hlutur, -ar, -ir, kk„ vera í hlutunum, gera að fiski,
en róa ekki.
Hlutakona, kvenmaður, sem er í hlutum, gerir að og
að eins ráðin yfir vertíðina.
Fiskkrókar, kk., verkfæri, sem notað var til að flytja
fiskinn á úr flæðarmálinu, þar sem honum var skipt,
og upp í fiskikrærnar; var haldan úr tré og járnkrókur á
endum; báru menn krókana, sinn í hvorri hendi og 2