Andvari - 01.01.1882, Blaðsíða 149

og lánfæri
145
kvörnum; komum vér oss saman um meö fyrsta live
marga aura kver kvörn skuli gilda. Kvarnirnar tákna
því penínga, þær eru fortjáendr þeirra (repræsentativer)
eðr ístæðíngar, ef vér megum þýða svo kið danska orð
stedfortræder. Vér trúum alment kverr öðrum til
þess að þeir leysi til sín kvarnirnar með reiðupeníngum,
annaðkvort að spilalokum kvert sinn, eðr þá að þriggja
mánaða eðr misseris eðr árs fresti, als vér spilum alt
árið. Komi það upp á, að einkverr skuldi svo margar
kvarnir, að vér treystum konum eigi til meiri lausnar,
verðr kann að ganga úr spilinu, nema kann geti sér
korgunarmann cðr aðrar vörzlur. En nú með því að
kvarnagreiðslan er alveg komin undir lánstrausti, og
og að öðru leyti studd á alskerjarkagræði allra spil-
enda, en spilendum er sem öðrum mönnum misjafnt
trúandi, þá er nauðsynlegt að vér auðkennum kvarnir
kvers eins með lit eða öðru merki, svo vér jafnan vitum
kverjum kverr spilamaðr skuldar og kve mikið, því
sakir kunningskapar eðr annara viðskipta trúir einn
öðrum ketr en annarr gjörir. Að spilalokum eru nú
kvarnir kvers eins komnar á ríngulreið kíngað og
þangað, einkum ef vér frestum reikníngslokum langan
tíma í senn; leysir þá kverr spilamaðr sínar kvarnir frá
öðrum gegn eignum kvörnum kans alveg umyrðalaust.
Síðan fara fram skuldskeytíngar, og er þá alt komið
undir samkomulagi, miklu réttara sagt, undir Jánstrausti,
kverja aðra skuldunanta spilamaðr vill taka fyrir sinn
eiginlega skuldunaut, því kverr á við sinn sala; því
allir púkkmenn vita, að sé kvarnir merktar, getr einn
spilamaðr kæglega grætt af öðrum en skuldað kinum.
Skuldskiptíngarnar verða þar svo mildar sem skulda-
traustið er mikið til. Hitt sem eigi verðr jafnað með
skuldskeytíngum, það eitt er jafnað með peníngum.
|>að er því kið fjórða er vér lært fáum af púkkinu, að
ritaðar viðskiftatölur svo og bréfpeníngar (eins og
Andvari. VIII.