Iðunn - 01.01.1889, Blaðsíða 127

Gamli-Toggi.
285
á næluöa með spekingslegum aðgætnissvip; »þú
ætlar líklega að fá þjer bót á gömlu garmana.«
»Ónei-nei« sagði Gamli-Toggi; »en'á jeg að segja
þjer nokkuð ? Jeg á kálf. f>ú munt nú ekki vilja
kaupa hann af mjer? f>að er frægasta skinn á
honum, og þú gætir svei-mjer búið fallega skó úr
því.«
»En livað á dýrið að kosta ?« spurði skóarinn.
»Af því við erum svo góðir kunningjar, þá skal
jeg láta þig hafa hann fyrir fimm dali. f>að er
reyfarakaup, eins og þú skilur.«
f>að varð úr, að þeir keyptu þessu. Toggi
stakk skildingunum í vasann og skóarinn lofaði
að sækja kálfinn eptir viku.
|>egar Toggi kom heim, bað hann kerlingu að
gefa sjer að jeta.
»Já, fá þú þjer fyrst mat, svo skal jeg gefa
þjer að jeta. Pari bölvuð sú ögnin sem jeg hefi«,
sagði kerling.
»Jæja«, sagði Gamli-Toggi—»við ættum held jeg
annars að skera kálfskammarangann—; það verður
þó aldrei kýr úr honum hvort sem er. f>að er bezt
við gerum það; þá fær maður þó einhvern botn f
það.«
f>etta þótti kerlingu heillaráð, og sama dag
skáru þau kálfinn og matreiddu sjer góða steik til
miðdegisverðar.
Viku síðar—það var einmitt um miðdegisleyti
og Gamli-Toggi sat að snæðing — komu skóararnir
báðir undir eins heim í kofann ; báðir voru þeir
að sækja kálfinn.
»Já, það var skrambi leiðinlegt að tarna«,