Búnaðarrit - 01.01.1902, Side 199

191
Þó langflest hálfgrösin séu votlendisjurtir, þá vaxa þó
stöku tegundir af þeim á þurlendi. Langnierkust af þessum
tegundum og nálega hin eina, sem eingöngu vex á þurlendi
er þursaskeggið (Elyna Bellardi 57). Hin fíngerðu raó-
gljáaudi þursaskeggsstrá standa í þéttum toppum (þursum)
á háþúfnakollunum i öllum lyngmóum landsins og varpa
móleitum blæ yfir mólendisflákana okkar. A þurum harð-
balaflesjum er þur.iaskeggið oft aðalplantan og þegar túnin
eru vanrækt, lætur þursaskeggið sjaldan standa á sór. Það
sezt að á þúfnakollunum, nðrar móaplöntur koma von bráð-
ar á eftir og túnið verður að mó á' tiltölulega skömmum
tíma. Þursaskegg er gott til beitar fyrir hesta og sauðfé,
bæði sumar og vetur, en hvergi er það slegið til nokkurra
muna.
3. Sefin eða sefœttin (Juncaceæ) standa hinum öðrum
graskendu plöntum afarlaugt að baki að nytsemi. Teguudir
þær, sem hór vaxa, eru miklum mun færri. Sárláar þeirra
vaxa svo þótt, að þeirra gæti nokkuð eða um þær muni
nokkuð verulega livorki til heyfanga nó beitar. Flest af
þeim vaxa á st.angli innan um önnur grös, bæði í mýrum,
móum og valllendi eða þá á melum hátt til fjalla. Ein teg-
uud, er nefnist móasef (Juucus trifidus 40) má heita
stöðugur fólagi þursaskeggsins í lyngmóunum. Þær tegund-
ir, sem óg veit til að slegnar séu til fóðurs til nokkurra
muna, eru hrossanál (Juncus balticus 38), sem flestir
muuu kannastvið og þráfísef (Juncus filiformis 37), sem
vex sumstaðar í þóttum græðum á deigum mýrafitjum. Báð-
ar þessar tegundir eru eiukennilegar að því leyti, að stráið
er blaðlaust, sívalt og dregst upp i nállagaðan odd, en út
úr hliðiuni á því stauda blómin smá, móleit i þóttri skipan.
f rauninnni standa blómin á stráendanum, þvi oddurinn of-
an við blómskipuniua er eiginlega ummyndnð blað, en ekki
stöngulhluti.
Alþýða manna kallar oft sef ýmsar plöntur, sem í vatni
vaxa, þó ekki eigi þær neitt skylt við þær plöntur, sem