Hlín - 01.01.1926, Síða 150
148
Hlin
þeirra Skógabræðra. F*egar sólargangur er lengstur, geng-
ur sólin undir rjett fyrir norðan þennan hnjúk. Stefnan
til hnjúksins hjeðan er í hánorður. Parna skerst Porska-
fjörður inn í landið, gegnt Vaðalfjöllum eða vel það. —
Par á eyrunum fyrir botni Porskafjarðar var Porskafjarðar-
þing sett og haldið á söguöldinni og einnig á síðari
tímum. — Par á þingstaðnum drápu tveir sveinar Porkel
bróðir Oísla Súrssonar, og kom þá fram það, sem sagan
lætur Gísla segja bróður sínum, þá er fundum þeirra í
seinasta sinni bar saman í Hvammi á Barðaströnd, og
Oísli leitaði liðveislu bróður síns í útlegðinni, að Þorkell
myndi veginn verða á undan honum — Oísla. — Hvort
þessi forspá Oísla er sannsöguleg eða almenningsálitið
hefir á sínum tíma viljað sýna fram á, að það væri ó-
gæfuvegur að liðsinna ekki nauðstöddum bróður í lífs-
nauðsyn með því að veita honum alla þá hjálp, er
mögulegt var í tje að láta, er ekki gott að vita um. En
slík atvik og tilfelli gefa ávalt tilefni til alvarlegrar um-
hugsunar. Oefa tilefni til að spyrja: Hvað heimtar kær-
leikslögmálið í þessu efni?
Skýjaslæður eru á norðurloftinu, og litlu eftir sólarlagið
slær rauðleitum gyllingarbjarma á alt loftið í norðurátt.
Pessi dýrlega sjón varir um hálfan klukkutíma. — Fugl-
arnir eru enn ekki hættir að kvaka og syngja. Svanasöng-
urinn ómar frá fjörðunum, beggja megin Nessins. Blikinn
»úar« yfiriætislega fyrir framan Iandið, því nú er hann
farinn að slá slöku við búskapinn með konu sinni. —
Vatnsandarhjón eru að synda á tjörn utan við túngarð-
inn, bóndinn í skrautklæðum sínum. Og tilburðir beggja
eru eins og enn stæði yfir tílhugalífið. Tjaldurinn tínir
maðkinn f fjörunni handa sjáifum sjer og ungum sinum,
sem nýskroppnir eru úr egginu. Hrossagaukur er á sí-
feldu sveimi hjer uppi yfir og skellur í vængjunum í
hvert sinn er hann lækkar flugið. Pað er auðvitað hús-
faðirinn, sem hjer er að gegna umsjárskyldum sínum.