Hlín - 01.01.1926, Síða 151

Hlln
149
En enginn nema hann og húsfreyjan vita deili á eign
eða ábýli. — Maríuerlan og fleiri smáfuglar skjótast til
og frá. F*eir hafa ærið að starfa, og enga hvíld fá þeir
meðan blessuð litlu börnin þeirra eru á fyrsta ungdóms-
skeiðinu. — Heiðlóan syngur hljómfagurt >dirrindí« um
leið og hún leggur upp í aðdráttarferð handa »börnunum
smáu, er biða heima í kyrð og ró.« — Spóinn vellir á
túninu um stund, býður góða nótt og hraðar sjer heim.—
Tvenn rjúpnahjón eiga hjer óðal og bú í túninu. Petta
eru einir af vinum vorum. Peim farnast búskapurinn
ljómandi vel. Eru kynsæl. Bændurnir sitja tímunum sam-
an á húsunum og gefa auga því sem fram fer, á meðan
eiginkonur þeirra eru að gegna fyrstu móðurskyldum
sínum. Þegar ungarnir fara að vaxa, leggur fjölskyldan
leið sína um' túnið, einkum á kvöldum og nóttum. Og
þegar gulrófurnar fara að skjóta blöðum, er á sumarið
líður, fæst þar einkar Ijúffengur rjettur. Auðvitað er hann
tekinn í óleyfi bóndans. »En hjer vil jeg leika og lifa«,
segir fjölskyldan, »því þegar óvinur minn, fálkinn, flýgur
úr bæli sínu á morgnana, til að leita sjer bráðar, þá get
jeg flúið og hjúfrað mig inni í fjárhúsunum, og það
hjálpar mjer margoft«. — Náttúran öll er að taka á sig
náðir stundarkorn. Jeg stend hrifinn og hugfanginn af
fegurð hennar og dýrð. Ó, þú mín elskaða ættjörð!
Mikla tign og prýði hefir Drottinn gefið þjer.
Vorkópaveiði er stunduð sunnanvert við Nesið, — Oils-
fjarðarmegin. Lagt er á þurru og vitjað á útfalli. Jeg býst
til að fara »að vitja«. Verð að því nálægt fjórum klukku-
tímum. F*á er »vitjun« er lokið og haldið er af stað heirn-
leiðis, er blessuð sólin farin að skreyta bygðina, og alt
er að verða iðandi af lífi og fjöri. Fuglarnir hefja söng-
raddir sínar á ný. Hver syngur með sínu nefi. F’arna er
ekki tilgerðin, og ekki hræsnin. Ait er að lofa og veg-
sama Guð, prísa dásemdarverk skaparans. — Og þú mað-
ur, fylgist þú með? — Daggardroparnir iða og glitra á