Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 32

30
HWn
vöntunar á góðum fjelagsskap og á meðlíðan þeirra,
sem heilbrigðir eru.
Ein kona hefur sagt: »Það hefur göfgað mig mest
að vera hjá sjúkum og bágstöddum«. — JÞetta er vel
sagt og það væri vel að margir gætu sagt hið sama.
Því göfugra sem starfið er því meiri árangur og því
meiri sjálfsfórn, sem maður sýnir, því meiri sigur.
Þið sem lesið þetta, haldið máske að þetta sje sagt
út í bláinn, en það er ekki,. heldur get jeg sagt hið
sama af eigin reynslu, og úr því jeg er nú komin svona
langt, þá er best að jeg segi ykkur, hvað hefur þroskaö
mig mest, en það er samlíf við sjúka. Jeg var heiisu-
lítil, eins og áður er sagt, en svo eignaðist jeg lítið
barn, sem var sannkallaður aumingi og þá fyrst fann
jeg, hve ábyrgðarmikið starf jeg hafði með höndum,
að vernda þessa litlu lífsveru, sem þannig var kastaö
upp á mína ófullkomnu ai-ma.
Jeg ætla ekki að lýsa því stríði, sem jeg háði í íulla
14 mánuði, sem þessi lífsvera dró andann í faðmi mín-
um, aðeins minnast sjerstakra atvika, en það get jeg
sagt ykkur, að þann tíma naut jeg ekki styrktar af
góðum íjelagsskap, heldur var það æðri kraftur, sem
styrkti mig.
Eitt skifti sem oftar, þegar jeg hafði lagt barnið
í rúmið með þeirri sannfæringu, að það ætti stutta
stund eftir ólifaða, kraup jeg við rúmið og bað um
styrk til að geta haldið áfram starfi mínu. Þá strengdi
jeg þess heit, að með Guðs hjálp skyidi jeg aldrei láta
tilfinningarnar buga mig eða láta á mjer sjá, og það
hygg jeg að mjer hafi tekist vonum betur.
Þó fanst mjer jeg eiga bágast, þegar jeg veiktist
í augunum og vai’ð nærri blind um tíma og varð að
takast á hendur langa og erfiða ferð til lleykjávíkur
um hávetur í vondi’i tíð. En þangað komst jeg þó með
barnið lifandi. Það var ekki fyr en á heimleiðmni að