Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 33
31
tílín
þessi litla lífstilvera íjekk að losna úr líkamsböndun-
um og þess stríði var lokið.
Fyrst í stað fanst mjer eins og jeg hefði ekkert
starf að lifa fyrir,, þó jeg ætti fleiri börn, því þau voru
þá heilbrigð og mjer fanst jeg vera svo sæl að fá að
halda þessu starfi áfram, en samt lofaði jeg Guð fyrir
lausnina, barnsins vegna. — En fljótt byrjaði önnur
start'semi, sem dreifði huganum frá því liðna. Og nú
gat jeg íarið að »hrista af mjer snjóinn« (eins og
kona ein hefur komist að orði), og taka þátt í ýmsum
fjelagsskap og vona jeg að jeg hafi ekki borið snjó
eða kulda inn í fjelagsskap ykkar,, að minsta kosti
vildi jeg síst af öllu hafa orðið til þess. —
Sumir halda því fram, að fátæktin göfgi manninn
mest, en þeirrar skoðunar er jeg ekki, jeg held því
fram, að sje fátæktin á háu stigi sje hún íremur
þroskarýrnun en þx-oskaauki. Fátæktin gerir mann
ekki einungis tortrygginn,, heldur jafnvel hálfgei’ðan
mannhatara, og það álít jeg að sje hættuiegasti fylgi-
fiskur fátæktarinnar. — Og því finst mjer svo fallega
hugsað þetta hjálparstúlkustarf, sem sum kvenfjelög-
in hafa á stefnuskrá sinni, því það veit enginn hve-
nær hann gerir góðverk með því að iíta inn til fátækra
eða bágstaddra, þó ekki sje til annai’s en að láta úti
hlýlegt orð eða handtak. Máske hann með því geti þítt
snjó, sem annars gæfi oi’ðið að klaka,, sem þá yrði erf-
iðara að þíða.
Mai-gir munu nú segja, að mentunin göfgi manninn
mest, og verð jeg að játa það, að sönn mentun er mik-
ils virði og fleygir manni nnkið áfram á þi’oskabraut-
unum, við andlega og líkamlega stai’fsemi. En þó get-
ur ómentaöur maður,, sem svo er kallaður, haft jafn
lieilbrigðar skoðanir og max’gskólagengmn maðui’, sem
aðeins reiðir sig á sína miklu mentun en vantar lífs-
í’eynslu.