Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 84

Eftir 20 ára búskap í Jórvík fluttust þau að Þor-
grímsstöðum í sömu sveit og voru þar í B ár, fluttust
þá á eignarjörð sína hálfa, Höskuldsstaði, 1886, þar
sem móðir ’mín var fædd og uppalin, þráði hún altaf
þangað að komast og undi sjer þar mætavel. Bjuggu
þau foreldrar mínir þar góðu og farsælu búi, þó efn-
in væru minni, bæði kostuðu þau okkur börnin til
náms, bygðu upp jörðina og svo voru breyttir tímar.
Þau hjeldu áfram rausn sinni og gestrisni og ljetu
aldrei nema gott af sjer leiða. »Þið svangan margan
södduð sem að fór um braut, með gjöfum tíðum glödd-
uð og greidduð úr margri þraut«, kvað einn vinur
þeirra. — Sama starfsþrekið og áhugakappið hjá móð-
ur minni, bæði á fæti og i sæti. Hún hafði yndi af að
vera við heyskapinn, enda munaði um hana við rakst-
urinn, þarna þekti hún hvern stein og hverja þúfu.
Móðir mín var vön að hafa öll búverk á hendi eftir að
sláttur byrjaði. Fór fyrst á fætur, þurfti ekki að vekja
hana, lofaði okkur að sofa, dætrum sínum; þá var eng-
in vinnukona. Hún færði öllum kaffið í rúmið, og var
þá kannske vön að lofa okkur að vita, að fólkið á hin-
um bæjunum væri komið á fætur. Henni var aldrei
um það gefið að aðrir færu langt fram úr henni, að
hverju sem kept var. Það sagði einn nágranni hennar,
búhöldur góður og verkmaður mikill: »Það er sama
hve snemma jeg vakna og fer á fætur, þá er æfinlega
farið að rjúka hjá Guðbjörgu á Höskuldsstöðum«.
Eftir að sláttur var úti, settist móðir mín við tóskap
og sauma með sama kappinu. Ljettust mikið á henni
búsáhyggjur síðustu árin, enda var heilsan þá farin
að bila; hún var aldrei heilsusterk, altaf veil fyrir
hjarta.
Vorið 1903 kom frá Ameríku Jósep Ingjaldsson,
systursonur föður míns og ólst upp hjá foreldrum mín-