Morgunn - 01.12.1926, Síða 29

MOBGUNN
139
segir sagan, með afli liinna fáu orða, ,,lét liann liöggva Jakob,
bróður Jóhannesar með sverði.“ Hann fann, að hér hafði
liann uppgötvað aðferð til þess að öðlast þakklæti þegna sinna,
:sem kostaði hann lítið sjálfan, og fyrir þá sök lét hann einnig
taka Pétur höndum. Þegar sagan liefst, eru möskvar netsins
þegar farnir að lykjast mjög þétt að hinu fyrirhugaða her-
fangi eða bráð. Pétur liggur á gólfinu í fangaklefanum, fjötr-
aður við sinn varðmanninn til hvorrar handar. Fyrir utan
rammlæstar dyrnar heyrir hann til þeirra varðmanna, er á
ferli eru úti í göngunum. Iíin örlagaríka stund fangans færist
óðfluga nær. Þetta er síðasta nóttin, sem honum er ætlað að
sitja í dýflissunni, og þetta er síðasta vakan á nóttunni; um
morguninn næsta dag átti að leiða hann fram til lífláts, eins og
meistara hans, eftir að skríllinn hefði veizt að lionum og sví-
virt hann eins mikið og lrnnn lvsti. Þetta er svo að segja fyrsti
þátturinn í dramanu.
En í öðrum hluta Jerúsalemsborgar fer á sama tíma ann-
ar atburður fram. Fanginn á vini, trygga vini, sem vita, í hvaða
voða hann er nú staddur. Þeir eru að biðja fyrir lífi fangans;
þeir eru ekki að biðja liinn drambsama harðstjóra líknar, lield-
ur biðja þeir til lians, sem ofar er öllum. Og þeir hafa setið
uppi alla nóttina. Alt gjörist þetta á sama tíma. Heródes er
að ráðstafa lífláti postulans og hefir þegar gefið fyrirskipanir
sínar og séð um að alt sé tilbúið. Yinir Péturs ákalla Almætt-
ið fyrir hans hönd. Hermennirnir eru á verði, fangelsisdvrun-
um er læst og tíminn flýgur áfram.
En hvað er hann að aðliafast, sem alt þetta snýst um.
Hann sefur rólega. Eg get hugsað mér að Ileródes sofi ekki
þá nótt. Ilann er að liafa yfir í Jiuganum orðin, sem liann ætlar
að ávarpa lýðinn með á morgun, og liann hlakkar yfir fagn-
aðarlátunum, sem berast lionum að eyrum. Og vinir postulans
sofa eldvi. Óttinn heldur þeim vakandi og gjörir brjóst þeirra
brennandi í bæninni. Svo er fanginn; líf Jians hangir á blá-
þræði, en hann sefur, sefur í barnslegu hugsunarleysi, í rósemi
góðrar samvizku, hvílir í fangi hins líknandi svefns eins og
ungbarn í faðmi móður sinnar. Ef til vill er hann að dreyma.