Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 77

M 0 R G U N N
187
Móðir hennar sagði frá því, hvernig fyrst hefði orðið
vart við skygni hennar. Margrét var þá ofurlítið barn,
eitthvað fjögra ára. Þá var það eitt skammdegiskvöld, að
hún var stödd í litlu húsi í öðrum enda baðstofunnar í Öxna-
felli. Hún sat þar, á litlu borði, út við glugga, sem sneri
upp að fjallinu. Þá segir hún við móður sina:
»Mamma, sjáðu ljósin í fjallinu. Það er eins og búið
sé að kveikja á mörgum ljósum«.
Móðir hennar leit út um gluggann og sá ekkert ljós.
En barnið hélt áfram að tala um ljósin, sagðist sjá mikið
af skærum ljósum.
Upp frá þessu fóru sýnirnar smávaxandi; hún fór að
sjá fólk í klettunum í fjallinu fyrir ofan bæinn og hús og
heimili. Fólkið sýndist henni fallegra en hún átti að venjast,
húsbúnaður veglegri, húsin skrautlegri og alt fullkomnara
en hjá okkur. Nokkuð sýndust henni húsin misjöfn og mis-
stór, en öll lagleg. Fólkið virtist henni góðlegt, og henni
fanst það lifa í mikilli eindrægni og friði.
Einhvern veginn sér hún gegnum klettana; þeir hverfa,
þegar hún horfir á húsin og það annað, sem henni finst
bera fyrir augu sér.
Skepnur sér hún með þessum hætti, eins og þær, sem
vér höfum, kýr, sauðfé, hesta, hunda, ketti, en engin skor-
kvikindi. Skepnurnar virðast henni notaðar eins og vér
notum þær, þar á meðal hestunum riðið, líka þar sem oss
er ófært með hesta.
Eftir því sem hún eltist, fóru sýnirnar að ágerast. Hún
fór að sjá alls konar fólk heima í bænum kringum sig. Aldrei
segist hún hafa verið hrædd við það. Þetta fólk heldur
hún að sé framliðnir menn. Sumt er það í algengum föt-
um. Aftur er sumt í gráleitum og sumt í hvitum hjúp-
um. Ýmsa af þessum mönnum, sem birst hafa henni á
ýmsum tímum, hefir hún sjálf þekt. Sumum hefir hún getað
Jýst svo vel, að foreldrar hennar hafa þózt þekkja þá. Oft
segist hún hafa reynt að tala við þetta framliðna fólk; en