Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 92

202
MIORGUNN
að austan um vorið, seint í júnímánuði, var konan mín
orðin talsvert lasin í öðrum öklaliðnum. Hafði hún sífeld-
an verk í liðnum, er smá-ágerðist. Verst var hún á kvöld-
in, og gekk henni oft illa að sofna framan af nóttu, fyrir
verk í fætinum. Bólga var og talsverð á liðnum. Lét ég
heimilislækni okkar skoða hana, sagði hann að vatn
myndi vera á milli liða, og væri hætt við því að hún ætti
lengi í þessu. Læknafundur var haldinn hér um sumarið
og fékk ég lækni einn frá Reykjavík, er ég bar gott traust
til, til þess að skoða fót konunnar. Leizt honum fremur illa á
og taldi líklegt að um berkla væri að ræða, og að það
myndi taka langan tíma, að henni batnaði þetta. Ég spyr
hann, hvort ekki sé reynandi að láta hana liggja nálægt
mánaðartíma. Taldi hann ólíklegt að henni myndi batna
á svo stuttum tíma.
Vík ég nú aftur að samtali okkar Margrétar. Rétt
áður en ég fer frá öxnafelli segi ég henni frá lasleika
konu minnar, og spyr hana, hvort læknir hennar myndi
vilja lækna hana. Hún þagði litla stund, en svarar svo,
að hann lofi að reyna það. Nálægt kl. 6 [h um kvöldið
förum við Páll frá Öxnafelli, ríðum inn í Kálfagerði, slór-
um þar, og komum ekki heim fyr en um nóttina, er allir
voru komnir í fasta svefn.
Um morguninn, þegar ég vakna, er það hið fyrsta, er
kona mín skýrir inér frá, að henni sé batnað í fætinum,
verkurinn sé horfinn, og bólgan að minka. Verð ég auð-
vitað hálf- undrandi á þessu og spyr hana, hvenær þetta
hafi orðíð. Hún segist hafa verið stödd fram í eldhúsi
nál. kl. 7^2 um kvöldið, hafi verið að afklæða og þvo börn-
in, hálfsetið á fætinum á gólfinu, og þegar hún hafi staðið
upp, þá hefði hún ekkert fundið til í fætinum. Hefði hún
haldið fótinn dofinn, þurfti að skreppa í næsta hús, hleyp-
ur að húsabaki, til þess að vita, hvort hún finni ekki aftur
til verkjarins, þegar máttur færðist í fótinn, en það varð
ekki. Hún sagði að sér hefði ekki komið nein lækning í
hug, þegar þessi bati gerðist, hún hafði verið upptekin af