Andvari - 01.01.2009, Síða 182

180
KRISTMUNDUR BJARNASON
ANDVARI
dugði, að hún yrði þess áskynja, að verið væri að rétta henni hjálparhönd
vegna þess að hún væri hjálparþurfi. Þetta varð allt að gerast eins og af til-
viljun. Sagði kennslukonan síðar, að Nína hefði ekki viljað heyra, að hún væri
veik, þótt auðsætt væri.
Það var í mörgu að snúast, svona rétt fyrir jólin, allar hreingerningarnar
og meiri háttar matargerð. Nína hlakkaði alltaf til jólanna. Hún lifði upp
bernskujólin sín á Möðruvöllum með jólatré, spilum, litum og blöðum til að
teikna á og skreyta með. Dýrðardagar. Aldrei komu eins margir í heimsókn
eins og um jólin, og Nína naut þess að hafa gesti og vera gestur.
Kennslukonan mátti loks fá lækni til hennar. Hann lagði svo fyrir, að hún
yrði tafarlaust flutt á Friðriksspítala, því að hún væri með bráða lungnabólgu
og óvíst, að hún lifði af. Þetta var á Þorláksmessu, og reyndist ekki þrautalaust
að fá Nínu til að fara.
Kennslukonan ók sjálf með hana á aðfangadag, og hét Nínu að koma til
hennar á jóladag, hvað hún og gerði. Hún var með ráði og rænu, fyrst eftir
að hún kom á spítalann. Þar var jólatré, og þegar hún sá, að kveikt var á því,
sagði hún: „Já, það er rétt, nú er aðfangadagskvöld.“
Jón bróðir Nínu heimsótti hana undireins á sjúkrahúsið, en fékk ekki að sjá
hana í það skipti. A jóladagsmorgun kom hann aftur. Þá mókti Nína. Hann
lagði lófann á enni hennar, og hún opnaði augun, en virtist ekki vera með
réttu ráði. Um fjögurleytið kom hann aftur. Var þá ljóst, að þessu væri senn
lokið. Hann sat hjá henni í klukkustund, meðan hún háði dauðastríðið.
Vinstúlka hennar, kennslukonan, hafði innt Nínu eftir, hvort hún hefði gert
„síðustu ráðstafanir“ um eigur sínar. Jú, vissulega hafði hún gert það. „En um
þá hluti getum við rætt frekar í vor“, bætti hún við.
Nína hafði sótt um styrki síðustu æviárin, en reyndi að leyna því fyrir
vandafólki. Hún gat ekki lengur haft ofan af fyrir sér, og taugarnar voru bil-
aðar.
Lát Nínu var tilkynnt í blöðum 28. desember og greftrun hennar auglýst
um leið. Hún „átti að fara fram frá Stóru kapellu í Hjástoðarkirkjugarði
laugardaginn 2. janúar 1892, kl. 11 fyrir hádegi.“ Nínu skorti nokkra mán-
uði í 77. aldursár. Henni var búin hinzta hvíla í grafreitnum hjá þeim
mæðgum, Birgittu og Rikku. Ættingjar og vinir hinnar látnu fylgdu henni
síðasta spölinn, og komu með kransa. Einn var sá maður, sem kom með
krans á kistuna, en syrgjendur könnuðust ekki við. Hann kynnti sig:
Didriksen óðalsbóndi. Emilía segir í bréfi til Þóru, að þau hafi orðið að
þakka þessum manni opinberlega sem öðrum, er minntust Nínu. Henni
finnst þetta vandræðalegt.48
Nokkrum vikum eða mánuðum eftir jarðarförina er kvatt dyra hjá Jóni
og Emilíu. Þar er kominn Didriksen óðalsbóndi, sem Jón kom naumast fyrir
sig aftur eftir kynninguna í kirkjugarðinum, er þeir stóðu yfir moldum Nínu.