Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 68
50
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Og spurninga-skórnir ,,til spari“ eru næst,
um spor þeirra í sandinum lítið ég fæst,
þeir féllu víst ekki að fæti.
Ég spurði svo margs, en ég fræddist um fátt,
ég fann að ég hafði ekki skilningsins mátt,
svo ef til vill seinna, en ekki svo brátt,
ég öðlast gat „spekingsins“ sæti.
Næst fermingar-skórnir, svo fagrir að sjá,
með fjaðrir á hliðum og verjum á tá,
til hlífðar mót hraungrjóti og frera.
Á göngunni um mannlífsins merkur og hjarn
er margt sem að fella vill hálfþroska barn.
En þeim, sem er einrænn og óhlýðni-gjarn
mun erfiðast skó þá að bera.
Og mentavegs-skóna hér má einnig sjá,
ei merki þar finnast á hæl eða tá
að þeir hafi á fót verið færðir.
Með óslitna sóla, hjá ættbræðrum hér,
þeir una í friði við það sem „nú er“,
því hitt, sem að „orðið gat“ enginn víst sér,
því ekki eru skór hér svo lærðir.
Já, dans-skórnir, þeir voru „dýrindis-þing“,
og drúpa nú hljóðir, svo um þá ég syng.
Þeir voru ekki sterkir til starfa.
Er fæturnir þreyttust þeir fundu ekki neitt
til frama, og alstaðar hjá þeim var sneitt.
Þeir hafa víst lífinu í andleysi eytt,
og unnið sér lítið til þarfa.
Sjá vinnumanns-skóna í veglegum sess,
ég veit að þeir njóta að endingu þess
hve þeir voru húsbónda-hollir.