Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 105

UM VINÁTTU OG BRÉFASKIPTI
87
kalla á vini mína, ef ritdómur sá
verður ósanngjarn.
En ritdómur sá, er Magnús kveið
svo mjög, kom aldrei — í Dagskrá,
því að hún leið undir lok snemma
á árinu 1903 (seinasta tölublaðið var
prentað 24. marz).
Leið nú langur tími án þess
Stephan, að því er séð verði, frétti
nokkuð frá Magnúsi. En 2. apríl 1904
segir hann í bréfi, sem skrifað er
að Garðar í Norður Dakota:
Lað er nú langt síðan að ég skrif-
aði þér. Og ég verð að biðja þig að
fyrirgefa mér, hvað lengi ég hefi
^regið að svara síðasta bréfi þínu. —
í fyrrasumar skrifaði ég engum; ég
Var þá á stöðugu ferðalagi bæði um
^rgyle-byggð og Dakota-nýlenduna.
f °któbermánuði settist ég hér um
kyrrt, og hefi ég verið undir læknis-
hendi dr. Halldórssonar síðan. — í
allan vetur hefi ég beðið eftir því,
að síðasti þáttur Eiríks sögu Hans-
sonar kæmi hingað vestur; ætlaði ég
Þa að senda þér eitt eintak ásamt
Ookkrum línum. En þessi þáttur er
onn ekki kominn hingað vestur svo
eS viti.
Og síðar í þessu sama bréfi segir
iV[agnús:
þ er e§ alveg hættur að yrkja.
or ekki fyrir smábörn eins og
* að standa í ljóðagerðar-hring-
^unni hérna í Dakota og Manitoba.
eir ganga berserksgang í Winni-
e§> kagyrðingarnir, og stundum
Ut^ fylktu liði, og berja nú á prest-
g *** 7~ guðsmönnunum sjálfum.
in -*■ kann eg við þenna hagyrð-
ko^f GlagsskaP> og hann fellur um
fél Uncllr eins °S einn eða tveir í
agmu skara fram úr hinum. —
Ég óska þeim samt til lukku og
blessunar.
Fáeinar blaðsíður hefi ég skrifað
(í vetur) af hinni nýju sögu minni
„Brazilíufararnir11. Saga sú verður
í V þáttum (eða á að verða). í Lög-
bergi kom einn kapituli úr síðasta
þætti sögunnar.
En einmitt þegar Magnús virðist
hafa siglt fyrir flugabjörg hinna
ósanngjörnu ritdóma og komizt út á
rúmsjó ritstarfa sinna á ný, ríður
yfir hann ólag úr óvæntri átt. Árni
Pálsson, þá ungur við nám í Kaup-
mannahöfn, hefur af rælni lesið II.
þátt Eiríks sögu Hanssonar og
skrifar nú, tveimur árum eftir út-
komu þáttarins, ótugtarlegan rit-
dóm um hann í 10. árgang Eimreið-
arinnar. Þykir honum frásögn
Magnúsar bæði „bragðlaus og merg-
laus“, kjarnyrði engin í bókinni, „en
lopinn er teygður með mikilli ná-
kvæmni og þolinmæði". Tínir Árni
til ýmis dæmi, sum réttmæt, en
önnur af hreinni hótfyndni.
Varð Magnúsi svo mikið um, er
hann las ritdóm Árna, að honum
féllust í svipinn algerlega hendur
og hafði við orð að skrifa ekki staf
framar. Sárnaði honum einkum að
verða fyrir slíku í Eimreiðinni, þar
sem ritstjórinn sjálfur, Valtýr Guð-
mundsson, hafði skrifað vinsamlega
um I. þátt sögunnar og spáð vel
fyrir Magnúsi sem skáldsagnahöf-
undi. Skrifaði Magnús Stephani
skömmu síðar og mælist þar óbein-
línis til, að hann rétti hlut hans og
svari ritdómi Árna. Skrifaði vinur
beggja, Eggert Jóhannsson, einnig
Stephani þar að lútandi, eflaust
fyrir áhrif frá Magnúsi.
En Stephan færðist hógværlega