Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 99
UM VINÁTTU OG BRÉFASKIPTI
81
Þá grillu, að ég yrði endilega að éta
°g drekka með sér það kveld. Fyrir
da§ gekk ég heim, hálfsyfjaður,
lúinn og einn míns liðs, eins og
gamla árið. í birtingu stóðum við
Prír saman á fellsbrúninni fyrir
oían dalinn hérna, nýársmorguninn,
runanæðingurinn og ég, og áttum
eftir 4 mílur heim til mín. Við
reyndum okkur niður hlíðina, en
Peir urðu svo langt á undan, því
Pegar ég kom heim, sat nýárs-
®«gunn undir vesturveggnum á
usinu mínu, bláleitur í framan og
a fskjálfandi. Hann var kominn
yrir góðri stund og búinn að ráfa
. ln§um húsið. Og brunanæðingur-
!nn' úann var búinn að snuðra upp
s,V^a smugu á húsinu, við dyra-
- a mn °g gluggatrén, kominn inn
0 Vert úerbergi, upp í rúmið mitt
g mn á milli rekkjuvoðanna, sem
i °rn SVo kaldar, eins og hann hefði
^1. þær alla nóttina. Þá var
ginn tími til að skrifa þér,
nf^nUS’ e® þurfti að saga við í
ofnmn minn.
til 4r°S^ ^anntg skrifa bréfið fram
bað ‘|annar> en þá munaði líka um
leið' Vai'^ a þrt®Ía þúsund orð. Hug-
ritu^U ^agnúsar um skáldsagna-
þesgU ^ ^úðagerð svarar Stephan á
áfra S^r^’ kvorf þú eigir að halda
íá ef^K^16^ se§u- Fyrir alla muni,
hú„« ^U ^úgulega getur og annað
, Unnn$mara efni befir ekki komizt
Skalddísin er ósveigj-
°g Jei?r a^anorn °g öfundsjúk eins
sitja °Va' er um að gera að
þ. e standa eins og hún vill,
,,HelvhiS’ ,yrkla aldrei utan við sig.
karih^ S, konuriki er þetta,“ sagði
> Þegar kerlingin hans hengdi
á hann grútarlampann, svo hún sæi
til hans, þegar hann gekk í myrkr-
inu með vinnukonunni út í fjósið.
Svo er hitt, maður verður að vera
ósérplæginn eins og haustið, sem
sáir legíónum frækorna, þar sem
ekki nema eitt nær að frjóvgast.
Fyrir hverja eina línu, sem lifir
mann, fara líklega þúsund í rusla-
kistuna.
í bréfinu 5. ágúst (1898) minntist
Magnús á væntanlega útgáfu á ljóð-
um sínum, og birti ég ummæli hans
hér:
Fari svo, að kvæði mín komi á
prenti í bókformi (sem ef til vill
verður bráðum, ef Skúla Thorodd-
sen og mér semur), þá ætla ég að
biðja þig að segja fáein orð kvæðun-
um í vil, svo framt að þú sjáir eitt-
hvað nýtilegt í þeim. Ég er einn
míns liðs og ekki kappi mikill, og
kæmi mér því vel að eiga einhvern
góðan stuðningsmann að, þegar
„crilics"-örvarnar fara að drífa að
mér. Ein lítil setning getur verkað
mikið í þeirri hríð. Komi kvæðin út,
þá sendi ég þér strax eitt kverið. —
Við skiljum betur eftir lestur
næsta bréfs Magnúsar til Stephans
28. janúar 1899, hvað hann á við,
þegar hann kveðst vera einn síns
liðs. í bréfinu segir Magnús svo m.a.:
En „herre Gud!“ (segir hann gamli
Jón Sveinsson, nábúi minn, þegar
hann minnist á pólitík Benedikts
bróður síns). Og „herre Gud!“ segi
ég, þegar ég hugsa til þeirra mörgu
þúsunda, sem keppa um það að
kallast skáld. Ég tek ekki svo einfalt
dagblað, að ég sjái ekki nafn ein-
hvers, sem er að byrja að „illustrera
sitt nafn“, eins og höfuðpresturinn
að orði kemst. Hvert einasta tímarit