Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 113
UMVENDING TOM TINDE
95
íenzku-slettum. Voru þær oft undur
fögur og skáldleg lýsingarorS. Með
þessu sór hann sig í ættina; og
®agði ég honum, að hann væri góður
fslendingur og að mínum dómi skáld
guðs náð. Og líða svo vikur og
manuðir að Tom Tinde rennur nám-
skeiðið með ágætum án þess að
^ekast á nokkurn skapaðan hlut.
Sve rakst hann á.
Hann rakst á þjóðararf vorn og
ar sig ilia. Kvaðst varla líta svo í
1S. ®nzkt blað, að arfsins væri þar
f. ki getið, en finna hvergi aðferð
Ql að §erast hluthafandi í honum,
vill að ég segi sér á hvern hátt
lnn lancli í Ameríku megi krækja í
ilnn hlut erfðagóssins. Eftir því sem
onum skilst á hann löglega heimt-
§ a slurk af reitunum. Hann hafði
sem 1 tal vlð kunningja sinn,
inn ,6r ^Sfræðingur. Lögfræðingur-
1 ristl bara höfuðið. Enda náttúr-
a ara mentaður uppá Kanalög.
og nn Tom Tinde er sýrður
ismS°sa®ur af amerískum materíal-
hvort Sfi Verstu teSund. Spursmál
útrv 1Stenztc andlegheit megna að
leiði1^9' Slllfri marnrnonísku. Svo ég
en ie mer’ a® svara erfðarellunni,
fsera vf alla aherzluna a, að sann-
in ann um skáldagáfu hans og
menv,nnU Verðmætl vors dýrmæta
tunffnlnSararfs’ Sem fulginn er 1
sVo égV°rrl hókmenntum. Þegar
íönpn^T hulnn að véra og ossa, í
k>að 1)3611 Þessu vlð:
^ransrv,6^ 11311 etttr hámenntuðum
að íslenzk111 °? dlplÓmat 1 þokkabót,
að an se svo þrungin af vizku,
Verði er vitlaust né heimskulegt
■®ruin v' 6^a ritað a þeirri tungu.
annað gafaðri en nokkurt
° °g bókmenntir vorar
aldeilis óviðjafnanlegar og ganga
næst Nóbelsverðlaunum. Þetta, en
hvorki lönd né lausir aurar, er vor
dýrmæti menningararfur og ef til
vill ið eina sem Salómon hefði ekki
kallað hégóma.
Tom Tinde varð stórhrifinn af því
sem haft var eftir Fransmanninum
af því hann var ekki íslendingur,
og sór sig enn í ættina. Orð mín um
Salómon kvað hann tilgátu eina, sem
hann kærði sig ekki um, að andæfa
af því við værum vinir. Svo hélt
hann áfram að jagast um erfða-
góssið. Sagði, eins og satt er, að
auðurinn hafi verið, sé enn og verða
muni undirstaða allrar menningar,
og vitnaði í mannkynssöguna og
Bandaríkin. — Sönnuðu ekki orð
Fransmannsins, að íslenzk menning
er á afskaplega háu stigi? Jú! Ergó:
Þjóðin hlýtur að vera stórauðug, að
minnsta kosti eftir höfðatölu. Svo
komu fjárskýrslur og alskonar hag-
fræðilegur útreikningur, alt mér
óskiljanlegt og ekki svara vert. Ég
stríddi þó við þessa meinloku hans
á andlegan hátt og eftir megni, en
hefði farið halloka í þeirri baráttu,
hefðu ekki íslenzku skáldin gengið
í lið með mér. í þeim lá Tom Tinde
nótt og dag eða réttara sagt í ljóða-
bókum þeirra. Þeim var það að
þakka, að ég sigraðist á auragirnd
hans — ef sigur skyldi kalla. Það
tók ekki betra við, því nú tekur
hann hugsýki, eins og langt og ýtar-
legt bréf hans sýnir.
Erfðir eru þrennskonar, skrifar
Tom Tinde, efnalegar, líkamlegar og
andlegar. Hvað þær efnalegu snert-
ir, mega þær fara fjandans til fyrir
mér, skrifar hann. Þær eru hvort ið
er ekki annað en það, sem mölur og