Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 115

UMVENDING TOM TINDE
97
fæddri mannást vorri og sjálfs-
afneitun en það, að leggja arfleifð
vora alla á fórnarstallinn, mann-
kyninu til ævarandi kynbóta.
Þessu tók Tom Tinde úrstint. Var
ekki aldeilis á því, að ausa út sínu
íslenzka eðliságæti um heim allan.
Kvað það vera, að kasta perlum
fyrir svín, og fylla flokk þeirra, sem
eru altaf að þynna, þynna þynkuna
allra hinna — og kvótaði þá báða,
Þorstein og Stephan og lét illa.
Eftir það voru svör hans við bréf-
Urn mínum mestmegnis vísur og
Vers, sem íslenzk þjóðskáld höfðu
°rt uppúr fylliríi, kvennafari eða
eftir messu. Bölsýni hans var að
Verða mér ofurefli og var ég í þann
Veginn að gefast upp, þegar mér
kom í hug, að beita við hann
krossunum.
Krossana veitir íslenzka stjórnin
°Uum löndum sem eru þeirra verðir,
skrifa ég Tom Tinde. Tákna þeir
nakvæmlega manngildi, fé og frama,
rseðimensku, m. fl. þeirra, sem
?ru Þeim sæmdir. Og svo örlát hefir
lslenzka stjórnin reynst löndum hér
^estra, að teljandi persentum þeirra
er hver einn kross eða fleiri; og
e ast ég ekki um, að Tom Tinde
, .ist að ná í einn, með útsjón og
íslenzkt þjóðerni, fé og frami
auglýstum áhuga fyrir við-
a i vors dýrmæta menningar-
^r s ah þe^a hefir hann til að
ekV ^ stiSÍ- þó hann sé
i kanske stórefnaður, mætti láta
iTii' ^e®ri vaka, þar eð hann býr í
° 1VU(id og útvarpar auglýsing-
““ fynr miljóna — eí ekíi
hai0na sápufabrikku. Og nafn
ef n Unnu^ um aiia álfuna — og
1 vill víðar. Nú tel ég víst, að
íslenzka krossbera sé fyrir að finna
í Kaliforníu og ræð honum til að ná
fundi eins þeirra með aðstoð ís-
lenzka öldungsins úr símaskránni.
Hygg ég, að hver krossberi sem er,
sé fús til að uppfræða frægan Hollí-
vúdd-landa um öll krossamál. Sem
sé, hvernig einn landi gerist kross-
beri, sjálfum sér til heiðurs, guði og
íslenzku þjóðinni til dýrðar, og
menning vorri yfirleitt til blessunar.
Síðan enda ég bréfið á þessum
kröftugu orðum: þó allur inn dýr-
mæti menningararfur vor sökkvi í
gleymskunnar haf og Einsteins auðn,
munu krossarnir vaxa hér vestra
um alla fyrirsjáanlega eilífð, lítt
dauðleg merki máttar og megins
landans í Ameríku, og „lýsa sem
leiftur um nótt“ o. s. frv. — Þá vissi
ég ekki betur.
Nú líður og bíður, án þess Tom
Tinde geri vart við sig í útvarpi eða
sendibréfi; og fer þögn hans heldur
en ekki í taugarnar. Áklögur sam-
vizkunnar sækja að mér eins og
verstu draugar — íslenzkir, vita-
skuld, en bölvaðir þó. Nú fyrst geri
ég mér fulla grein fyrir því, að
frægðarfýsn mín og ágirnd áttu upp-
tökin að bréfaskiftum okkar og þar
af leiðandi óláni og andlegri hörm-
ung eins landa og gení. En það skal
alþjóð vita, að reynist mér synda-
byrðin of þung, mun ég þverneita,
að standa einn undir hennú Ekki
þóttist ég vera skáld. Ekki sótti ég
um sess í Veslan um haf. Það gerðu
aðrir. Hlaupi þeir undir baggann ef
þörf gerist, hvort lífs eru eða liðnir
og — verskú.
Eftir langa mæðu skrifar Tom
Tinde mér langt bréf og er allur á
lofti. Hafði hann farið að ráðum