Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 71

BJÖRGUNIN
53
Hann gengur fram á gilsbrúnina
°g ætlar að fleygja sér fram af, en
1 sama bili kemur maður, auðsjáan-
le§a í vígahug, að baki honum;
svíkst að honum og hrindir honum
hastarlega. Ungi maðurinn fyllist
naótþróa; fellur að sönnu fram af,
en nser haldi á viðarhríslu. Undir
n°ggum og sparki aðkomumannsins
nefir hann sig upp á brúnina, tekur
lnn tökum og fær yfirhöndina:
Blóðhundur! hvað áttu nú skilið
fá? A ég að fleygja þér fram af
runinni í hefndarskyni fyrir bana-
tilraeðið? Nei, dauðinn er of góður
yrir slíkan níðing.
Aðkomumaðurinn svarar með ró-
Semi og stillingu manns, sem liggur
undir öðrum og finnur sig yfir-
óugaðan:
~~ Bg játa mér til sárrar sorgar
a mér mistókst tiltækið; en ég leit
Sv° á í bili, að tilgangurinn helgaði
^mðalið.
^að fyrsta sem ég þarf að gera
er sð koma þér undir mannahendur
°§ láta þig fá makleg málagjöld.
i . Tdgangurinn — ef þú vildir
Usta ó mig — hygg ég að mundi
rPa ljósi á þennan fremur rauna-
le§a atburð.
i ^vo þú þykist hafa eitthvað
Per trl málsbótar! Er það?
130 þekkir — hérna — sýslu-
^annsdótturina?
~~ 'fa, ég held nú það.
^ n§! maðurinn reisir nú óvin sinn
hál 3StUr> heldur annari hendi um
S1nn á honum og segir ósjálfrátt:
^un er sú, sem tekið hefir upp
an huga minn í síðastliðin tíu ár.
Láttu sem ég þekki það; ég veit
það
naerri 0f vel. í tíu ár hef ég
siálf 1 LiU ar Iiei
r elskað hana þessari vonlausu
og, að því er virðist, tilgangslausu
ást. Eiginlega hefir mér fundist líf
mitt marklaust og þýðingarlaust
alt þar til í morgun.
— Hvað skeði?
— Allir voru búnir að frétta um
sálarstríð þitt og andvökur undan-
farnar nætur, og hvarf þitt í morgun
þótti mjög grunsamlegt. Sýslu-
mannsdóttirin varð til að sakna þín;
meira að segja, hún harmaði þig
hágrátandi og barmaði sér og ugði
um örlög þín. Svo haga sér þeir
einir, sem elska út af lífinu. Er
skemst af að segja, að hún kom til
mín, með öndina í hálsinum, og hét
á liðveislu mína til að leita að þér
og bjarga lífi þínu, ef til svo ólíklegs
kæmi að þess þyrfti. Hún tjáði mér
að fyrir margra hluta sakir bæri hún
mest traust til mín, sér hefði alltaf
þótt vænt um mig og hún bæri
mikla virðingu fyrir mér að verð-
ugu. Og hún trúði mér fyrir því,
að ef hún hefði aldrei kynst þér,
þá hefði ég staðið sér hjarta næst;
eiginlega hefði það verið þú, sem
því var til fyrirstöðu að hún gæfi
sig mér á vald. Náttúrlega gleypti
ég við þessu og hugði að það sem
aðallega þyrfti við til að fá vilja
mínum framgengt og fullnægja ást
minni væri að ryðja þér úr vegi og
varð þess vegna fljótt við bón henn-
ar, að leita að þér dauðaleit. Þú
veist nú hvernig fór!
Ungi maðurinn hefir nú slept háls-
takinu og heldur en ekki hýrnað á
svipinn:
— Ósjálfrátt hefir þú reynst sýslu-
mannsdótturinni trúr og dyggur.
— Er það trúmenska að ég reynd-
ist henni ótrúr?
— Já, af því að með ótrúmensku