Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Blaðsíða 100

82
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
kemur mánaðarlega með alveg spá-
nýjan höfund, og maður gengur
varla svo í hús nábúa síns, að maður
reki sig ekki á skáld, sem rétt er að
springa út. Hér í byggð eru um
fjörutíu fjölskyldur, og er víst 5ti
hver maður og kona talin að vera
skáld (af fólkinu sjálfu, vel að
merkja).Það kemur varla sá sunnu-
dagur, að ég sé ekki beðinn að hlýða
á nýtt kvæði eða sögustúf; en í þau
fjögur ár, sem ég hef verið hér, hef
ég enn ekki verið beðinn að lesa
neitt eftir sjálfan mig, hvorki í
heimahúsum né á samkomum. En
ég hef verið beðinn iðuglega að
flytja eitthvað eftir aðra, því al-
menningsálitið hér er það, að ég
geti ekki slegið saman ferskeytta
vísu, sem nokkurs virði sé, en að ég
kunni aftur á móti vel að flytja
kvæði og sögur eftir aðra — það
er að segja: að ég kunni dável að
lesa, því ég sé góður kennari.
Hér er Gunnsteinn skammt frá —
hann kalla menn hér um slóðir
„góðskáld“! Þorsteinn Borgfjörð á
hér land tvær mílur frá mínu húsi;
hann kalla menn „þjóðskáld“ (eins
snjallan og Jón E. Eldon). Svo eru
þeir hér synir Jóns Guttormssonar,
Vigfús og Guttormur; báðir nefndir
„gæðaskáld“. Þá er Haraldur, sonur
séra Sigurgeirs prests að Grund í
Eyjafirði; hann telja menn með
„stærri“ skáldum í Vesturheimi. Þá
má telja Sigurgeir nokkurn Einars-
son og Jón Stefánsson og Baldvin
Halldórsson. En Andrés Jónsson
Skagfeld er fluttur til Selkirk; —
en í Selkirk er annar hver maður
talinn hagorður. í kringum Gimli
er sá urmull af skáldum, að undrum
sætir. Jafnvel þeir Thompson og
Guðni yrkja. Allstaðar eru skáld.
Kennararnir eru skáld (flestir).
Allir íslenzku prestarnir í Vestur-
heimi yrkja að undanteknum síra
Jóni. Allir, sem komið hafa inn fyrir
skóladyr á íslandi, yrkja, þegar þeir
koma hingað til lands. Ég þekki tvo
karla, sem tóku til að yrkja í fyrsta
skiptið, þegar þeir voru komnir hátt
á sjötugsaldur: annar þeirra á nu
nærri því hálft koffort af hand-
ritum. Svo eru til flökkuskáld —-
það er kvalræði að verða fyrir þeim.
Ljóðmæli Magnúsar voru prentuð
á ísafirði 1898, og var Skúli Thor-
oddsen kostnaðarmaður útgáfunnar.
Sendi Magnús Stephani eintak í1
marz) og kvaðst treysta honum til
að minnast ljóðmælanna í Heims-
kringlu eða Lögbergi, ef hann fynd1
eitthvað nýtilegt í þeim. Hafðí
Stephan í bréfi sínu 4. janúar lofaö,
ef bókin kæmi út, að segja það gott
um hana, sem hann hefði vit á. Og
við það átti hann eftir að standa,
svo sem hans var von og visa-
Birtist ritdómur hans í Heims-
kringlu 13. apríl, skrifaður af mikú 1
velvild og nærgætni. Tilfaer*r
Stephan nokkur dæmi úr kveðskap
Magnúsar til þess að sýna yrkisefn1
hans og aðferðir. Vitnar Stephan 1
vísu eftir Longfellow, er hann þý^ir
á þessa leið:
Þá grípur mig angurværð einhver,
en ástríðulaust og svo milt
og sorginni álíka áþekk
sem úðinn og regnið er skylt-
En segir síðan: Þessi „ástríðulaus^
angurværð“ er einkennið á ueZ
skáldskap Magnúsar. Hann
enginn víkingur, sem býst að s1