Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2003, Qupperneq 128

ÞORGERÐUR E. SIGURÐARDOTTIR
nuddar það. Sólveig kynnist eðlisfræðingum sem hafa sérstakan áhuga á
því að rannsaka hljóð. Eðhsfræðingamir komast að því að hljóðin úr pí-
anóunum hafi þann eiginleika að stilla saman vinstra og hægra heilahvel,
og tengja þannig saman rökhugsun og skapandi hugsun, sem hafi annars
alltaf tilhneigingu tdl að vinna sitt í hvoru lagi.
Þessi niðurstaða kallast á við tálgang sögunnar um sjóreknu píanóin, en
hún er ekki síst mikilvæg vegna þess að hún varpar nokkru ljósi á eðli
skáldsögunnar. Að vissu leytd eru atburðir nokkuð niðumjörv-aðir hvað
stað og tíma varðar, lesandinn fær ríka tdlfinningu findr hinmn ólíku tíma-
bilum sem sögupersónumar upplifa og margt sem fi,TÍr þær ber er frem-
ur hversdagslegt og ber keim af íslenskum veruleika. Braskarinn Þórólf-
ur er gott dæmi um þetta, en það kemur fram að þetta er ekki í fyrsta sinn
sem hann lendir í vandræðum vegna einhverskonar brasks. Saga hans er
þannig sótt í vel þekktan íslenskan vemleika, sem er lesendum væntan-
lega kunnugur.
En þó að sagan hafi sterkar •vhsanir í samtdma sinn ber sagnagleðin
stað- og tdmabundnar vísanir alltaf tdirliði. Guðrún Eva leikur sér með
skáldsagnaformið og í rauninni skiptir ekki máli hversu nákvæmlega sag-
an styðst við staðreyndir, atburðir verða túlkunum jafnóðum að bráð
hvort eð er. Það má því segja að sífellt sé verið að grafa undan tdlfinningu
lesandans fyrir staðreyndum sem tengja söguna tdð raunheiminn. Sumir
atburðir virðast afar niðurnjörvaðir í íslenskan vemleika, jafnvel á for-
sendum félagslegs raunsæis, dæmi um það væri þegar að Sólveig rnissir
sjónina eftdr tréspíradrykkjuna. Ehns vegar em svo hlutdr sem em á
mörkum þess að geta talist trúverðugir ef tekið er mið af stað og tdma,
eins og áðurnefnd tengsl Kolbeins við stjórnleysingjana. Þetta viðhorf
höfundarins tdl efnisins er eitt af þtd sem gerir söguna jafn sérstaka og
raun ber vimi. Það er sama hvaðan gott kemur, allt verður sagnagleðinni
að bráð.
Sagnagleðin er miðlæg í sögunni, ekki aðeins í meðföram höfundar á
efni sínu, heldur einnig sem ákveðið leiðarminni sem endurspeglast í
sögunni af sjóreknu píanóunum. Sögurnar ganga jafnvel kaupum og söl-
um, en Kolbeinn borgar Sólveigu fyrir að segja sér sögur. Það má þannig
segja að hér sé um að ræða nokkurskonar útúrsnúning af 1001 nótt, þar
sem að Scheherazade sagði sögur og fékk líf sitt að launum, en sögur Sól-
veigar em ekki metnar í vökustundum, heldur beinhörðum peningum og
hafa þannig einnig ákveðið verðgildi, þó að gjaldmiðillinn sé ekki sá
126