Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Blaðsíða 55
SKELJAKARL
133
sækja steðja og skrúfstykki, var leið löng og þungir baggar.
Hreppti hann illt veður, marðist undir byrði þessari, komst að
Stóruborg í Víðidal, lagðist veikur og dó af meiðslum þessum.
Var það laust fyrir síðustu aldamót, og var Jón þá kominn á
áttræðisaldur.
Þessar Ijóðlínur, er fara hér á eftir, urðu þannig til: Veturinn
1942 var ég í vinnu hjá Bretunum, en 10. janúar meiddist ég tölu-
vert og varð að liggja rúmfastur í nokkrar vikur. En það einkenni-
lega skeður, að örlög Jóns gamla Valda eru alltaf í huga mér
(hann lét mig aldrei í friði dag né nótt). Datt mér þá í hug að
safna því, er ég vissi um karlinn, og flytja erindi um hann í Hún-
vetningafélaginu.
En það er svona einstöku sinnum,
að allt, sem eg tala og segi,
verður að litlu ljóði,
þótt ljóð það ei heita megi.
Lesendur bið ég hafa það hugfast, að ég er ekki skáld, mál og
kveðandi er því einfalt og fátæklegt eins og förumaðurinn sjálfur.
Hann hét Jón — það er svo algengt,
um ætt og faðerni ei veit.
Hann var gamall og grár fyrir hárum,
á grund er eg fyrst hann leit.
Hann var stafkarl með stafkarlsbúnað,
stórar og loðnar brýr.
Bauð af sér ærinn ótta
því ekki var svipurinn hýr.
Kenjakarl var hann sagður,
sem hvergi gat fundið ró.
En enginn sá hugar hans hreysi
né hvað þar inni bjó.