Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Blaðsíða 76

154
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
upp yfir sig. Loftið í salnum var heitt og kæfandi, og allt lyktaði
þar af brennivíni, reyktum makríl, meðalasulli og rúmenska ilmvatn-
inu „Chat noir“. En þó var betra að vera þar en úti. Móðurinni
hafði hlotnazt ofurlítil hvíld, og drengurinn svaf nægju sína. En nú
var sýningunni lokið, og allir urðu að fara út. Móðirin tók dreng-
inn við hönd sér, og þau lögðu enn af stað í endalausa göngu sína
um götur borgarinnar.
Það var orðið aldimmt. Náköld frostþokan, sem hvíldi yfir borg-
inni, virtist nú enn geigvænlegri en áður. Varðeldarnir á götununt
voru að deyja út. Oðru hverju heyrðust skothvellir í fjarska. Þýzkir
varðflokkar þrömmuðu um göturnar. Það small hátt í stígvélum
hermannanna. Klukkan var farin að ganga níu. Enginn borgarbúi
mátti vera á ferli um göturnar um þetta leyti kvölds. Móðirin tók
drenginn í fang sér og hljóp eins og hún væri æðisgengin. Skelfi-
legur ótti hafði gagntekið hana. Hún bjóst við því á hverju augna-
bliki, að einhver varðmaðurinn gæfi henni merki um að nema
staðar. Hún valdi fáförnustu göturnar, sem lágu út í útjaðar borg-
arinnar. Alhrímguð hlyntré og akasíur stóðu í röðum fram með göt-
unum og líktust einna helzt risavöxnum vofum í myrkrinu. Móðirin
hélt áfram. Þegar hún gekk fram hjá opnum dyrum drykkjukránna,
flæddi ljósbylgjan út til hennar, og háir, skerandi fiðlutónar bárust
henni til eyrna. Framan við hverja krá stóðu fáeinir bílar, hvítir
af hrími. Þeir voru að bíða eftir eigendum sínum, sem sátu inni á
kránni og svolgruðu vodka langt fram á nótt.
Móðirin var nú komin út að Zevtsjenkogarðinum. Þessi geysi-
stóri og yndisfagri garður lá fram með sjónum. Á sumrin gjálfruðu
öldurnar undurblítt við fætur hans, sem nú voru fjötraðir klaka-
böndum. Þarna var enginn maður á ferli og allt var dauðahljótt.
Nokkrar stjörnur blikuðu á himinhvelfingunni. Umhverfið var sveip-
að fölri, draugslegri birtu, svo að trén uppi í hlíðinni fyrir ofan
garðinn líktust hávöxnum beinagrindum.
Móðirin hægði ferðina og gekk rólega eftir breiðu, malbikuðu
götunni ofan við garðinn. A vinstri hönd var íþróttavöllurinn, þar
sem Odessa og Charkov höfðu eitt sinn háð skemmtilegan knatt-
spyrnukappleik, en nú var þetta glæsta mannvirki rústir einar.
Til hægri handar var Zevtsjenkogarðurinn, og móðirin vissi, að