Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Blaðsíða 75

’FAÐIR VOR
153
upp, og yfir nýplægða akrana brunuðu grámálaSir skriSdrekar meS
þungum gný. ÞaS ískraSi í skriSbeltunum og fallbyssurnar drundu.
Langir eldblossar stóSu fram úr byssuhlaupunum og þétt reykský
stigu upp í loftiS.
Þýzkur hermaSur í leSursóluSum flókastígvélum og meS rúss-
neska loShúfu á höfSinu beygSi sig yfir öxl móSurinnar og kitlaSi
•drenginn á hálsinum til þess aS vekja hann. Fingur ÞjóSverjans voru
stórir og klunnalegir og frámunalega óhreinir. Sterka brennivíns-
lykt lagSi frá vitum hans. Hann brosti gleiSu, ógeSslegu brosi og
sagSi hvaS eftir annaS:
„Litli snáSinn má ekki sofa, litli snáSinn má ekki sofa!“
Drengurinn vaknaSi ekki, þó aS hermaSurinn léti dæluna ganga.
Hann hreyfSi aSeins til höfuSiS og umlaSi eitthvaS upp úr svefn-
inum. ÞjóSverjinn lagSist meS öllum þunga sínum yfir öxl móSur-
innar og slöngvaSi öSrum handleggnum um háls henni, svo aS henni
lá viS köfnun. MóSirin þagSi, því aS hún óttaSist, aS hún kynni
aS styggja hermanninn, ef hún hreyfSi mótmælum. Hún vildi ekki
■eiga þaS á hættu aS verSa krafin um vegabréf. En hún var aS slig-
ast undir farginu, sem lá á öxl hennar. Hún beit á jaxlinn og tók á
•öllu viljaþreki sínu, því aS ef hún gæfi hljóS frá sér, kæmist allt í
uppnám. Hún ásetti sér aS láta engan bilbug á sér finna, hvaS sem
á dyndi. Þessi þýzki hermaSur var aS vísu nokkuS óskammfeilinn,
«n vafalaust miklu siSsamari en margir af félögum hans. MóSirin
sat hreyfingarlaus. Eftir dálitla stund varS hún þess vör, aS ÞjóS-
verjinn var sofnaSur á öxl hennar. Hún varS því fegin, enda þótt
hana sárverkjaSi í öxlina og augu hennar væru full af tárum.
Nú sást IjóshærSa telpan aftur á tjaldinu. Hún hljóp í gegnum
stóran sal, þar sem kynlegum glömpum brá fyrir öSru hverju. Fall-
byssukúlurnar sprungu meS gríSarlegum gný, skriSdrekar brunuSu
áfram og þýzkar hersveitir flæddu yfir landiS. Stór hakakrossfáni var
■dreginn aS hún á Eiffelturninum, og þarna sást Hitler koma fram,
allskringilegur ásýndum. Hann var meS hvasst nef og mjóa höku,
•og þaS sem var enn skringilegra: hann gelti eins og hundur, vaggaSi
sér í lendunum, ranghvolfdi í sér augunum og var svo fljótur aS
opna og loka munninum, aS undrum sætti.
Hermennirnir klipu skækjurnar í myrkrinu, svo aS þær æptu