Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Page 73
FAÐIR VOR
151
hafði sig lítt í frammi og sást sjaldan á mannamótum. Hún var enn
í borginni. Móðirin hafði hitt hana fyrir skömmu síðan á Alex-
andertorginu, og þær höfðu talazt við stundarkorn. Það var alls
ekki hættulaust að standa lengi við á torginu. Þjóðverjar voru þar
að heræfingum á hverjum degi.
Átti hún að fara heim til Veru og bíða þar, unz eitthvað rættist
úr fyrir henni. Hún gat að minnsta kosti skilið drenginn sinn þar
eftir. Pavlovski-hjónin bjuggu langt í burtu, á horninu á Pirogov-
stræti og Frakkastíg. Móðirin sneri við.
„Mamma, hvert erum við að fara? Heim?“
„Nei, barnið mitt. Nú ætlum við í heimsókn.“
„Hvern ætlum við að heimsækja?“
„Mannstu ekki eftir Veru frænku? Við ætlum að heimsækja
Veru frænku.“
„Það er gott,“ sagði drengurinn, og var nú glaðari í bragði. Hann
vildi gjarnan fara í heimsókn til Veru frænku.
Þau fóru yfir Stroganovbrúna og gengu eftir götunni, sem lá
niður að höfninni. Til beggja handa voru andstyggilega ljót hús,
byggð úr gráum sandsteini. Á stöku stað voru kolsvartar bruna-
rústir, er ginu við vegfarendum eins og opin sár. Lengra fram undan
sást önnur brú og handan hennar hillti undir vöruskemmurústirnar
við höfnina. Bak við sótrokin, sundruð húsaþök sást víðáttumikil
ísbreiða hafsins. Úti við sjóndeildarhringinn örlaði fyrir ofurlítilli
rák af auðum sjó. Rétt hjá snæviþöktum rústum Odessavitans lágu
lík nokkurra rúmenskra flutningaverkamanna. Líkin voru alsnjóug
og blýgrá í andliti. Á vinstri hönd grillti í hvolfþak borgarleikhúss-
ins gegnum frostbláa þokuna. Niðri á hafnargötunni voru menn
á ferli með vatnsfötur í höndunum. Vatnið skvettist upp úr fötun-
um, rann í lækjum eftir steinlagðri götunni og glitraði eins og gull
í rósrauðu skini morgunsólarinnar. Það var fögur sjón, sem kveikti
nýja von í brjósti móðurinnar. Auðvitað gæti hún fengið húsaskjól
hjá Pavlovski-hjónunum, þangað til eitthvað rættist úr fyrir henni.
Þau gengu enn langa hríð. Drengurinn var hættur að mögla, enda
þótt hann væri að því kominn að hníga niður af þreytu. Hann gekk
tíðum skrefum, en átti fullt í fangi með að fylgja móður sinni eftir.