Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Blaðsíða 67

VALENTIN KATAJEV:
FAÐIR VOR
„Lofaðu mér að sofa. Mér er dauðkalt.“
„Guð minn góður! Ég gætið þegið að fá að sofa líka. En nú verð-
ur þú að klæða þig! Vefðu sjalinu utan um þig og settu á þig húf-
una! Og hérna eru loðstígvélin þín! Hvað er nú orðið af belgvettl-
ingunum? Jú, hérna eru þeir! Vertu nú bara rólegur og vertu ekki
á þessu sífellda kviki. Reyndu að vera kyrr!“
Þegar móðirin hafði klætt son sinn, tók hún hann við hönd sér
og leiddi hann út úr húsinu. Snáðinn var ekki vaknaður til fulls
ennþá. Hann var aðeins fjögurra ára gamall. Hann skalf af kulda
og var reikull í spori. Enn var ekki farið að birta af degi, svo
nokkru næmi. Helblá frostþokan lá yfir götum og torgum. Móðirin
vafði sjalinu þéttar um háls drengsins, lagaði skyrtukragann hans
og þrýsti kossi á fölt og syfjulegt andlitið.
Trjágreinarnar, sem slúttu yfir hrörlegar veggsvalirnar, þar sem
brostnar gluggarúðurnar göptu við sjónum manna, voru alhvítar
af hélu. Það var að minnsta kosti tuttugu og fimm stiga frost. And-
ardráttur mæðginanna varð að hvítum gufumekki í frostnöpru
morgunloftinu. í garðinum lá freðið svínafóður á víð og dreif.
„Hvert erum við að fara, mamma?“ spurði snáðinn og nuddaði
stírurnar úr augunum.
„Ég sagði þér, að við ætluðum í gönguferð.“
„Hvers vegna tókstu þá með þér handtöskuna þína?“
„Vegna þess, að ég þarf á henni að halda. Þegiðu nú, og vertu
ekki að þessu masi! Lokaðu munninum, svo að þér verði ekki kalt.
Þú hlýtur þó að sjá, hvílíkt grimmdarfrost er úti núna. Og horfðu
niður fyrir fæturna á þér, svo að þér verði ekki fótaskortur.“
Við stóra hliðið stóð húseigandinn í þykkum loðfeldi, gyrður
10