Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Blaðsíða 71

FAÐIR VOR
149
unum sínum. Ógurleg hræðsla greip hann. Hann stundi upp kjökr-
andi:
„E-ég vil fara heim!“
Móðirin dró son sinn meS sér bak viS auglýsingasúlu, er var
alsett þýzkum tilskipunum. Þar nam hún staSar, tók sér stöSu fyrir
framan son sinn til þess aS skýla honum fyrir frostnöprum vindin-
um, og hneppti loSkápunni frá honum. Hún hagræddi þunnu milli-
skyrtunni hans og hneppti síSan loSkápunni aS honum aftur. Á
meSan á þessu stóS, runnu tárin niSur kinnar drengsins, og hann
skalf af kulda. Þegar þau voru lögS af staS aftur, kvartaSi dreng-
urinn sáran og sagSist vera glorhungraSur. MóSirin fór þá meS
hann inn í mjólkurbúS, er var þar skammt frá. Þar sátu tveir rúm-
enskir lögreglumenn aS morgunverSi. Þeir voru hlýlega klæddir, í
víSum loSkápum meS hundsskinnskraga, og höfSu brett upp krög-
unum. MóSirin óttaSist, aS hún yrSi handtekin og flutt til gySinga-
hverfisins, þar sem hún hafSi ekkert vegabréf, svo aS hún lét sem
hún hefSi fariS dyravillt. Hún baSst fyrirgefningar, lokaSi dyrun-
um í skyndi og hélt áfram ferS sinni. Drengurinn hljóp á eftir
henni, hágrátandi. Hann skildi hvorki upp né niSur.
Litlu seinna komu þau aS annarri mjólkurbúS, lengra niSur meS
götunni. Þar var enginn maSur inni — enginn nema afgreiSslu-
stúlkan, og af henni gat ekki stafaS nein hætta. MóSurinni varS létt-
ara í skapi. Hún gekk aS afgreiSsluborSinu og baS um súrmjólk og
sykurkringlu handa drengnum. MeSan hann sat viS borSiS og
drakk súrmjólkina, er honum þótti mesta sælgæti, og maulaSi syk-
urkringluna sína, braut móSirin heilann um, hvaS hún ætti nú til
bragSs aS taka, en hún komst ekki aS neinni niSurstöSu. Eldurinn
brann glaSlega á arninum. Þar var hægt aS orna sér ofurlitla stund.
En móSurinni virtist stúlkan gefa henni of nánar gætur, svo aS hún
flýtti sér aS borga reikning sinn. Stúlkan horfSi út um gluggann
meS órólegu augnaráSi og bauS móSurinni aS sitja dálitla stund
hjá arninum, sem nú var glóSheitur. ViS og viS hrukku neistar út
á milli járngrindanna. Drenginn syfjaSi í blessaSri hlýjunni, og
augu hans luktust aftur. En móSirin þakkaSi stúlkunni fyrir og
kvaSst vera á hraSri ferS.' Þau mæSginin biSu þó þarna í nær því
heila klukkustund. Drengurinn var svo syfjaSur, aS hann gat varla